Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος
(ένα χρόνο μετά).
Ο Μιχάλης Γκανάς σ' ένα ποίημά του λέει: «Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την αγάπη»
Εγώ λέω: Αν είναι να μιλήσει κανείς (25 Μαΐου 2012), ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την νοηματοδότηση που απέκτησε μετά την 25 Μαΐου του 2011.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την Άμεση Δημοκρατία.
Για την Πλατεία Συντάγματος και την «Εποποιία της».
Για την Πλατεία Συντάγματος και την ουτοπία της!
Η ζωή μας κύκλους κάνει. γράφει ο Μανώλης Ρασούλης.
Ο πρώτος κύκλος, λοιπόν, έκλεισε! Έσπειρε τη γη και τώρα ένα χρόνο μετά, από Μάιο σε Μάιο, ήδη δρέπει καρπούς.
Όταν συναντηθήκαμε στην Πλατεία λέγαμε : να, άλλη μια μέρα σκέψης!
Να, άλλη μια μέρα προβληματισμού, αντιθέσεων, διαβούλευσης!
Πηγαίναμε στο άγνωστο βήμα - βήμα, μέρα τη μέρα.
Στήναμε σκηνή -σκηνή το στρατηγείο μας.
Πρωτοκατέβηκα στην Πλατεία, στις 27 Μαΐου, απογευματάκι. Ήδη, από το διαδίκτυο, είχα πληροφορηθεί ότι
ξεκινήσανε μια - δυό λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα και στην Θεσσαλονίκη.
Ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού με δονούσαν. Κάποιες ομάδες προετοιμασίας της Συνέλευσης είχαν, κιόλας,
συγκεντρωθεί. Έβλεπες πηγαδάκια από δω κι' από κει, γελαστοί άνθρωποι να κάθονται στο γρασίδι και να συζητούν
και γύρω τους ένα σωρό άλλοι να τους παρακολουθούν, να μπορεί να παρεμβαίνουν και να συμμετέχουν ουσιαστικά.
Όλοι και όλα προετοιμαζόταν για τη Λαϊκή Συνέλευση που θα ξεκινούσε το βράδυ.
Λαϊκή Συνέλευση στην Πλατεία Συντάγματος, άλλο κι' αυτό!
Στο γρασίδι, πίσω από τη γραμματεία, είχε συγκεντρωθεί η Ομάδα Επικοινωνίας. Κάθομαι λοιπόν να
παρακολουθήσω έχοντας όλες τις απορίες του κόσμου. Θέμα φλέγον εκείνη τη περίοδο ήταν : εμείς και τα
εγκάθετα ΜΜΕ. Ξέρετε τώρα τι εννοώ, ΜΕΓΑ, ΣΚΑΙ κ.λ.π. Αυτό που ξεχείλιζε ήταν η κάθετη αντιπαράθεση με αυτά.
Δεν ανοίγουμε δίαυλο επικοινωνίας με κανένα ΜΜΕ, ενημερώνουμε τους πολίτες μέσω της ιστοσελίδας μας, ήταν
η αντίληψη που επικρατούσε.
Φεύγω από εκεί και συνεχίζω να ανιχνεύω το καινούργιο πρόσωπο της Πλατείας.
Ξέρεις τι είναι βγαίνοντας από το μετρό της Πλατείας Συντάγματος και περνώντας από τα σκαλάκια της Όθωνος
να πέφτεις επάνω σε ένα τσούρμο πολιτών οι οποίοι .. διαβουλεύονται στα καλά καθούμενα για τα της χώρας τους;
Το σίγουρο είναι ένα, εκεί στα γρασίδια και στα σκαλάκια της Όθωνος οι πολίτες της χώρας μας κάναμε ένα ταξίδι
πίσω στο χρόνο. Είναι μεγάλη διαδρομή 2.500 χρόνια στο παρελθόν και μεγάλο το βάρος να ξέρεις ότι προσεγγίζεις
ψήγματα Άμεσης Δημοκρατίας, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας με την εκκλησία του δήμου που δόξασε την Ελλάδα
στα πέρατα του κόσμου!
Η χαρά μας έγινε κόμπος, περίσκεψη και αγωνία για το που θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος.
Και η πλατεία, η δική μας πλατεία γέμιζε. Κι' εμείς την φροντίζαμε, την αγαπήσαμε παράφορα. Οι ομάδες
καθαριότητας σε πλήρη άνθιση, από τα μικρόφωνα της συνέλευσης άκουγες οδηγίες όπως :
«η ανακύκλωση στην μπλε σακούλα...» κ.λ.π.
Σχεδόν από την αρχή στήθηκε το ιατρείο, η κουζίνα για τους μόνιμους και όχι μόνο, η ομάδα μεταφραστών,
η ομάδα εξορμήσεων, η ομάδα ψυχραιμίας, η ομάδα επικοινωνίας, ομάδα μετάφρασης, ομάδα καλλιτεχνών,
ομάδα περιφρούρησης, αποθήκη για τα υλικά μας. Ο κόσμος έφερνε ότι χρειαζόταν και με το παραπάνω,
όλα εθελοντικά, με αποθέωση τη Συλλογικότητα.
Ατέλειωτες συζητήσεις από περαστικούς πολίτες που έβγαιναν από το μετρό και σταματούσανε να δουν τι γίνεται.
Μια χαραμάδα φωτός άνοιγε στην Πλατεία μας. Τόσους μήνες ζούσαμε την τρομοκρατία και την
προπαγάνδα του «αναγκαστικού μονόδρομου».
Οι ομάδες της Πλατείας πήρανε φωτιά : «Ημέρα Άμεσης Δημοκρατίας», «Η Άμεση Δημοκρατία και
το Σύνταγμα», «Ημέρα για το χρέος», «Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. και το νέο σύμφωνο για το ευρώ»,
«Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης για τη Δανειακή Σύμβαση και το Χρέος» και ένα σωρό άλλες συζητήσεις.
Πρόσωπα μιας άλλης και εναλλακτικής σκέψης, πέραν του κανιβαλισμού του ΠΑΣΟΚ , όπως ο Καζάκης, ο
Βαρουφάκης, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος, που ήταν αποκλεισμένοι από όλα τα ΜΜΕ, εκεί, στην Πλατεία
μας βρήκανε φιλοξενία και ακροατήριο διψασμένο.
Στα σκαλάκια της ΄Οθωνος, συνεδρίαζε η ομάδα για το Μεσοπρόθεσμο, γιατί η 15η Ιουνίου
πλησίαζε (ημέρα πιθανής ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου) και έπρεπε να προετοιμαστούμε.
Σκέψεις όπως η περικύκλωση της Βουλής κυριάρχησαν πιο πολύ για το συμβολικό του εγχειρήματος αλλά
και σαν μια πρόβα για τις επόμενες μέρες.
Από τις συζητήσεις της Πλατείας πληροφορηθήκαμε για το δίκαιο του ΟΗΕ που λέει ότι « Όταν μια
κυβέρνηση έχει να επιλέξει ανάμεσα στην επιβίωση του λαού της και στην επιβίωση των τραπεζιτών
δικαιούται να επιλέξει την επιβίωση του λαού της».
Δειλά - δειλά αρχίσαμε να ξαναπιστεύουμε στη δύναμή μας, όχι μόνο όσοι βρισκόμαστε καθημερινά στην
Πλατεία αλλά και όσοι καταφτάνανε από ενδιαφέρον και περιέργεια.
Στην Πλατεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάτι αλλάζει στην κοινωνία μας.
Η συμμετοχή των πολιτών ήταν συγκλονιστική και η αντίληψη του τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ κοινή.
Οι μνήμες είναι νωπές ακόμη για το δίμηνο που ακολούθησε, για το δίμηνο που φούντωσε η βία και
η καταστολή.
Εκεί, μέσα σε μια μέρα, πέσανε 2.860 χημικά χωρίς να συνυπολογιστούν οι εκατοντάδες χειροβομβίδες
«κρότου-λάμψης» ή τα «χύμα» δακρυγόνα από τις αστυνομικές φυσούνες που εκτοξεύθηκαν επίσης κατά του εχθρού-λαού.
Κι' όμως η Πλατεία Συντάγματος έσφυζε από «λογισμό και όνειρο», κατά πως λέει κι' ο ποιητής.
Μετά από δύο μηνών παραμονή μου στην Πλατεία Συντάγματος δεν κατάφερα να πληροφορηθώ, ακριβώς,
πως στήθηκε την πρώτη μέρα αυτό το εγχείρημα.
Ο φίλος μου Αλέξανδρος, καλά πληροφορημένος και πάντα παρών, μου εξήγησε ότι μεταφερθήκανε
στην Πλατεία κατασκηνωτές- διαδηλωτές από την Ισπανική Πρεσβεία. Τότε συνέπεσε και το κάλεσμα για
διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, μέσω face book για την 25 Μαρτίου.
Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα κάποιες συλλογικότητες (όχι στενά κομματικές) πήρανε την πρωτοβουλία για το
στήσιμο του όλου εγχειρήματος γιατί ήταν πολύ οργανωμένο για αρχή.
Στη συνέχεια η κατάσταση ξέφυγε από τους οργανωτές γιατί η συμμετοχή του κόσμου ήταν πρωτοφανής.
Οι πολίτες που συνέρεαν κατά εκατοντάδες στις ομάδες και στη συνέλευση, συνδιοργανώσανε από κοινού τις δράσεις και τις ημερίδες.
Από κοινού στήσανε ενός είδους «Εθνική Αντίσταση» ενάντια στα ΜΑΤ του Παπουτσή που ακολούθησε.
Το λυπηρό, βέβαια, είναι ότι κομματικοί μηχανισμοί προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να διεισδύσουν στις ομάδες
και στη Συνέλευση. Όχι για το καλό του αγώνα, αντίθετα για να περάσουν την γνώμη τους και για να βλάψουν
την προσπάθεια. Το έβλεπες όταν στις Συνελεύσεις η συμμετοχή του κόσμου ήταν μικρή, τότε οι διάφορες
γκρούπες ακονίζανε μαχαίρια. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο κόμπος από το στομάχι μου έφτανε στο λαιμό.
Όταν, όμως, η συμμετοχή των κόσμου ήταν χιλιάδες, οι συζητήσεις ήταν καταπληκτικές, επικρατούσε διαβούλευση
και ενότητα απέναντι στον κοινό εχθρό.
Τι πήραμε από τη συμμετοχή μας στην Πλατεία Συντάγματος
· Κατ' αρχάς αντιληφθήκαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι μας, αλλά ότι ήμασταν πάρα πολύ και άλλοι τόσοι που ακόμη
δεν βγήκαν από το σπίτι τους.
· Μάθαμε τι σημαίνει Αλληλεγγύη και Συλλογικότητα, γιατί πολύ από εμάς δεν την γνωρίζαμε καν.
· Συμμετείχαμε σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον επιβαλλόμενο κανιβαλισμό του ΠΑΣΟΚ. Για άλλους ήταν ένας
ακόμη αγώνας και για άλλους (όπως και για μένα) ο πρώτος αγώνας της ζωής τους.
· Η συμμετοχή μας στην «Εθνική Αντίσταση» την 15 Ιουνίου και την 28 και 29 Ιουνίου ενάντια στα ΜΑΤ της
χούντας του Παπουτσή, έσπασε το φόβο μέσα μας.
Δεν λύγισα γιατι δεν λύγισε και ο συναγωνιστής μου, που με το ψεκαστήρι
ψηλά μας "εραινε" το "άχραντο ΜΑΛΟΞ διαλυμένο σε νερό" και μας
κοινωνούσε εν ήδη μετάληψης με το ίδιο "άχραντο και αδιάλυτο ΜΑΛΟΞ"
κατευθείαν από το μπουκάλι έτσι ώστε : ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΤΩ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΙΑ.
Η επιμονή των διαδηλωτών για την επανάκτηση της πλατείας θα κοσμήσει τα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας
και τα εγγόνια μας θα μας ρωτάνε : «πες μου γιαγιά ήσουν κι' εσύ εκεί»;
Τι έμεινε από όλα αυτά;
· Τα ψήγματα άμεσης δημοκρατίας που προσεγγίσαμε, οι ατέλειωτες συζητήσεις που λάβανε χώρο σε κάθε ε
κατοστό της Πλατείας, προκαλέσανε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που ήταν ήδη έτοιμη να τα
δεχτεί. Ακολούθησαν λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες της Ελλάδας, κυοφορήσανε μικρούς και μεγάλους αγώνες
ενάντια π.χ. στα χαράτσια, μπολιάσανε ιδέες.
· Έμαθε ένα μεγάλο μέρος του λαού, που ήταν ανενεργό, να μη φοβάται την προπαγάνδα των ΜΜΕ, να αντέχει
τα χημικά, να επιστρέφει στη μάχη και να μη φεύγει. Επίσης του αποκαλύφτηκε ότι οι ... διαχρονικοί «κουκουλοφόροι»,
στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν είναι άλλοι από το δεκανίκι του συστήματος.
· Και πάνω απ' όλα ζυμώθηκε η μαγιά που οδήγησε το λαό μας στα απρόσμενα εκλογικά αποτελέσματα της 6ης Μαΐου.
Για την ημέρα που ο Βενιζέλος «διαπίστωσε» ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν το Μνημόνιο.
Ένα χρόνο μετά, σήμερα 25 Μαΐου 2012 και μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6 Μαΐου, εμείς οι Έλληνες μισανοίξαμε,
ξανά, την πόρτα της Εθνικής μας Αξιοπρέπειας.
Είναι η συνέχεια της «χαραμάδας» που αξίωσε το πνεύμα των Λαικών Συνελεύσεων της
Πλατείας Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου