επιτροπές αντίστασης και περηφάνειας

Έτσι ονομαζόντουσαν στην Αργεντινή οι επιτροπές που έφτιαξε ο ίδιος ο κόσμος που είχε κατέβει στους δρόμους αποφασισμένος να μην φύγει αν δεν φύγουν «αυτοί», εκείνο το περίφημο Δεκέμβρη του 2001, όταν το φριχτό πρόσωπο όσων είχαν συμβεί στη χώρα,  φάνηκε ξεκάθαρα, μέσα στους χιλιάδες ανθρώπους που γέμιζαν τις πλατείες, που όρμαγαν στα σούπερ μάρκετ και στις τράπεζες, απελπισμένοι, εξαθλιωμένοι, εξαγριωμένοι.   Το καθεστώς είχε φτάσει πλέον στο σημείο μηδέν. Με απαγόρευση κυκλοφορίας στους δρόμους, με δυνάμεις καταστολής να χτυπάνε ότι έβρισκαν μπροστά τους, με ένα κόσμο απέναντί τους όμως που δεν είχε πλέον τίποτα να χάσει ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΕΙΧΑΝ ΧΑΣΕΙ ΟΛΑ.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2001 όταν τέσσερις διαδηλωτές  πέφτουν  νεκροί, χτυπημένοι  από σφαίρες της αστυνομίας το τέλος ήταν ήδη προδιαγεγραμμένο και δεν υπήρχε επιστροφή, ούτε φόβος πλέον, ούτε κανένας δισταγμός.  Κανένας δισταγμός μέχρι ν΄ακούσουν του ς ήχους από το ελικόπτερο του κατάπτυστου πλέον Ντε Λα Ρουα να τον συμμαζεύει και να το σκάει όπως όπως για να μη πέσει στα χέρια ενός εκατομμυρίου εξαθλιωμένων ανθρώπων που τα τον έτρωγαν ζωντανό. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι΄αυτό.

Μέχρι το  Γενάρη του 2003 που κέρδισε ο κεντρο-αριστερός Κίρχνερ έγιναν πάρα πολλά. Έπεσε πολύ αίμα. Η χώρα βίωσε μια μεγάλη εθνική τραγωδία που δεν θα ξεχαστεί ποτέ στις ψυχές αυτού του περήφανου λαού.

Του λαού που έκανε ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑΣ.  Ένας λαός που είπε ένα βροντερό όχι χωρίς να υπολογίσει κανένα κόστος  στον αιμοσταγή καπιταλισμό. Στο σκιάχτρο του παρανοϊκού φιλελευθερισμού. Και βρήκαν το δρόμο τους. Και βρήκαν μέσα στην απελπισία τους αλλά και το θάρρος τους, περικυκλωμένοι από εκείνο το σωρό από πουλημένα τομάρια, τον άνθρωπο που έδωσε πίσω την αξιοπρέπεια στη χώρα του.

Τίποτα δεν είναι απλό. Τίποτα δεν χαρίζεται. Κανένας λαός ποτέ δεν κέρδισε τη περηφάνια του και την ελευθερία του με χάρισμα ή με μεσοβέζικες λύσεις.

Στην Ελλάδα φτάνει γοργά η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση. Κι έχουμε απέναντι δανειστές που ουδόλως ενδιαφέρονται για το τι θα απογίνει αυτός ο λαός.  Παρανοϊκούς τεχνοκράτες πνιγμένους μέσα στους αριθμούς τους και ηγετίσκους μικρού αναστήματος όπως εκείνη η κυρία που μας κουνάει το δάχτυλο.  

Πολλοί εδώ στην Ελλάδα,  περιορισμένοι στο μικρόκοσμό τους και τα συμφέροντά τους, μόνιμα κατ’ευαυτόν περιορισμένοι, θεωρούν ότι αυτά τα σενάρια δεν ισχύουν για την Ελλάδα και πως εμείς με κάποιο τρόπο μαγικό θα κουνήσουμε ένα ραβδάκι και θα τα φτιάξουμε όλα στα μέτρα μας.   Πιστεύουν πως θα συνεχίσουν να έχουν και τη πιτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.

Τόσο ανόητοι ή φιλοτομαριστές καλύτερα, όταν η πίτα έχει ήδη εξαφανιστεί (ούτε ψιχουλάκι δεν έχει μείνει) και τα σκυλιά γυρνάνε λιμοκτωνώντας κι έτοιμα να δαγκώσουν ότι βρουν....

Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς ακόμα και ξύπνιους ανθρώπους, που έχουν δει πολλά και γνωρίζουν τι συμβαίνει να επιμένουν προσκολλημένοι σε πρόσωπα και κόμματα που έφεραν τη χώρα σ΄αυτό το σημείο, με καταστροφικές πολιτικές και ληστρικές επιδρομές στο βιό της και στο βιός των πολιτών,  και να ελπίζουν πως με μικρομεταποιήσεις και μπαλώματα μπορούν να καλυφθούν τέτοιες πληγές που έχουν ανοίξει.

Η Ελλάδα θα αναγκαστεί κάποια στιγμή να φτιάξει τις δικές της επιτροπές περηφάνιας κι αν δεν το καταφέρει, δεν θα έχει δικαίωμα να μιλάει αυτός ο λαός ούτε για περασμένα κατορθώματα, ούτε για ένδοξους προγόνους, ούτε να φαντασιώνεται ο καθένας ηρωικές καταστάσεις.  Προς το παρόν τίποτα δεν έχουμε αποδείξει.  Δεν έχουμε δικαίωμα να εισπράξουμε κανένα μπράβο, κανένα εύσημο.

Θεωρούμε κατόρθωμα που ένα μέρος του πληθυσμού κατόρθωσε να απεγκλωβιστεί από τη παραδοσιακή του ψήφο στους διαχρονικά ενόχους, κατόρθωμα που ένα μέρος του πληθυσμού ψέλλισε ένα όχι το οποίο δεν ήταν καν ξεκάθαρο , έκρυβε από πίσω κι ένα «θα δούμε» «ίσως να», «ποιος ξέρει» και όλες αυτές τις αμφιβολίες  που συγκεντρώνει όποιος δεν θέλει να ζυμώσει και δέκα χρόνια κοσκινάει.

Πρέπει στ΄αληθεια να φτάσουμε στο σημείο να μπουκάρουμε στα σουπερ μάρκετ και τις τράπεζες γι α να συνειδητοποιήσουμε τι μας έχει συμβεί έτσι? Πρέπει στ΄αληθει α να δούμε νεκρούς να σωριάζονται στις πλατείες, κι απελπισμένους να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου..  Το πάμε φυρί φυρί να φτάσουμε εκεί έτσι?

Δεν πειράζει. Συνεχίστε να παρακολουθείτε το τσίρκο στη τηλεόραση, τους διαφόρους Ντε Λα Ρουα να σχεδιάζουν την τελική εκποίηση του πλούτου της χώρας και να στέλνουν το λαό στα αζήτητα στην αιωνιότητα,  συνεχίστε μέχρι να έρθει και η περίφημη στάση πληρωμών και η χρεοκοπία φυσικά μετά το ξεπούλημα,  για να καταλάβετε τότε πως η μόνη στάση πληρωμών που μπορεί να σώσει μια χώρα είναι εκείνη απέναντι στο απεχθές χρέος της και η τιμωρία όλων όσων την οδήγησαν στη καταστροφή.

Ίσως τότε καταλάβετε πως όταν ένα σπίτι  καταστρέφεται είτε από κακή διαχείριση είτε από διάφορα δεινά,  οι άνθρωποι που το κατοικούν ακόμα κι αν είναι παιδιά χρειάζεται να ενηλικιωθούν άμεσα, να αφήσουν τα παραμύθια και τις κλάψες και  να ανασκουμπωθούν ,  να παλέψουν με θάρρος για να το στήσουν ξανά όρθιο...

Ποιοι είναι οι Ντε Λα Ρούα υποψιαζόμαστε, αυτό που δεν ξέρω ακόμα είναι αν έχουμε στον ορίζοντα ένα   δικό μας Κίρχνερ. Έχουμε?

Ειλικρινά θα ήθελα να ξυπνήσουμε όλοι και δούμε πως όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας είναι ένας εφιάλτης που πέρασε. Το ξέρετε όμως πως δεν είναι έτσι. Προχωράμε τυφλά σε ένα τούνελ που αυτή τη στιγμή δεν μοιάζει να έχει καμιά έξοδο διαφυγής. Κι όμως έξοδος υπάρχει πάντα αλλά πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται και που είναι ικανοί να τη βρουν. Και πάνω από όλα χρειάζεται ένας λαός που να έχει ακόμα τσίπα. Αν όμως αυτός ο λαός τελικά έχει μετατραπεί σε ένα πλάσμα που ζει στη βρώμα και στους υπονόμους πολύ φοβάμαι πως δεν αξίζει το κόπο να θυσιαστεί πια κανείς για αυτόν.

http://vasiliskos2.blogspot.gr/2012/06/blog-post_20.html

Tα 10 αναπάντητα ερωτήματα ενός καθηγητή του Αριστοτελείου

Ερωτήσεις που δεν απαντώνται:

Ερώτηση 1.
Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Μαχαίρωσαν 3 μετανάστες – Διπλό χτύπημα σε 20 λεπτά στο Νέο Κόσμο

“Άρωμα” ρατσιστικού χτυπήματος αποπνέει το αιματηρό σκηνικό που στήθηκε τα ξημερώματα στον Νέο Κόσμο. Σύμφωνα με πληροφορίες, άτομα με μαχαίρια που περιφέρονταν με μηχανές και έκαναν επίθεση σε μετανάστες.

Ήταν φαίνεται η νύχτα με τα μαχαίρια για κάποιους. Από τις 12:15 και μέχρις στη μία παρά είκοση λεπτά τρείς μετανάστες έπεσαν αιμόφυρτοι στο έδαφος χτυπημένοι από μαχαίρι σε δυο περιοχές, κοντινές μεταξύ τους, στο Νέο Κόσμο.

Το πρώτο χτύπημα έγινε στη συμβολή των οδών Κριναγόρου και Δημόνακος, μπροστά στο δημοτικό σχολείο της περιοχής.

Το σημείο είναι γνωστό στην αστυνομία καθώς συχνά υπάρχουν μικροεπεισόδια, αυτή τη φορά όμως το επεισόδιο είναι διαφορετικό.

Μάρτυρες μιλούν για δυο με τρία άτομα με μηχανές. Πλησίασαν, λένε, έναν μετανάστη από την Αλβανία και του επιτέθηκαν με μαχαίρια. Το χτύπησαν και αμέσως τράπηκαν σε φυγή.

Μόλις είκοσι λεπτά μετά, στη γωνία της Καλλιρρόης με τη Βουλιαγμένης, σε πολυσύχναστο δηλαδή σημείο, το σκηνικό επαναλήφθηκε, και κάποιοι επιτέθηκαν αυτή τη φορά σε δύο μετανάστες από την Πολωνία. Βγήκαν ξανά μαχαίρια, οι δυο μετανάστες έπεσαν αιμόφυρτοι στο δρόμο.

Και οι τρεις μετανάστες μεταφέρθηκαν άμεσα στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου νοσηλεύονται. Δεν έχουν καταφέρει ακόμη να δώσουν κατάθεση, ωστόσο οι πληροφορίες αυτοπτών μαρτύρων οδηγούν σε ρατσιστικό χτύπημα.

Πηγή:apospasma.gr

ενημέρωση για 2 Ιούνη

Τις εβδομάδες που έχουν ακολουθήσει από την πορεία αλληλεγγύης στους προφυλακισμένους και τους διωκόμενους της κοινωνικής εξέγερσης την 12ης Φλεβάρη, κάποιες από τις συνελεύσεις που συνδιαμόρφωσαν και υπέγραψαν την αφίσα της πορείας, έχουμε πραγματοποιήσει αρκετές συναντήσεις, (έχει υπάρξει και παλαιότερη ενημέρωση) κάνοντας προσπάθεια αφενός να διατηρήσουμε σε προτεραιότητα το συγκεκριμένο θέμα, αφετέρου να πραγματοποιήσουμε και νέες κοινές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Δυστυχώς, από τη μία, η έτσι κι αλλιώς αντικειμενική δυσκολία συντονισμού πολλών συνελεύσεων και από την άλλη, η λειτουργία και οι επιλογές της κάθε συνέλευσης χωριστά – εν μέσω μάλιστα του κοινωνικού «εφησυχασμού» που έχουν προκαλέσει οι εκλογές, αλλά και της φασιστικής έξαρσης που προκάλεσαν τα αποτελέσματά τους – δε μας επέτρεψαν να συσπειρώσουμε περισσότερες συνελεύσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά ούτε και να οργανώσουμε κάποια άλλη συγκεκριμένη δράση. Παρόλα αυτά μέσα από τις συναντήσεις μας έχει τεθεί και έχει μερικώς συζητηθεί, η πρόταση διοργάνωσης ανοιχτής συναυλίας αλληλεγγύης (στο Θησείο ή κάπου άλλου) για την προβολή του ζητήματος και την οικονομική ενίσχυση των προφυλακισμένων. Κατά την τελευταία μας συνάντηση, αποφασίσαμε την συγκεκριμένη πρόταση να την υποβάλλουμε – κάθε μία συνέλευση χωριστά και με τη δική της πολιτική ανάλυση – στην επικείμενη συνάντηση των συνελεύσεων γειτονιάς, το Σάββατο 2 Ιουνίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, καλώντας και τις υπόλοιπες συνελεύσεις σε νέα συνάντηση για το σκοπό αυτό, την Πέμπτη 7 Ιουνίου στις 18.00 στο Πολυτεχνείο. Λαμβάνοντας δε υπόψη και τις εκλογές της 17ης Ιούνη, καταλήξαμε στο ότι σε κάθε περίπτωση η διοργάνωση μιας τέτοιας συναυλίας θα πρέπει να γίνει μετά την συγκεκριμένη ημερομηνία. Έχοντας μάλιστα ως δεδομένη - από τις προηγούμενες συναντήσεις του Πάντειου - την πρόθεση των συνελεύσεων για συντονισμένες δράσεις που αφορούν σε γενικευμένα κοινωνικά ζητήματα και κινητοποιήσεις, αφήσαμε ανοιχτό προς συζήτηση το ενδεχόμενο η εν λόγο συναυλία να πάρει και το χαρακτήρα προπαγάνδισης λαϊκών κινητοποιήσεων, που είναι πιθανό – αν όχι βέβαιο - να προκύψουν μετά τις εκλογές, όταν έχοντας αφήσει πίσω μας τις εκλογικές φαντασιώσεις, στρεβλώσεις ή και ελπίδες για όσους το προτιμούν, επιστρέψουμε στη νοσηρή κανονικότητα των μνημονίων, των μέτρων και της γενικευμένης επίθεσης του καπιταλισμού ενάντια στα όνειρα, τις προσδοκίες, αλλά και την ίδια τη φυσική μας υπόσταση. Οι φυλακισμένοι αγωνιστές της κοινωνικής εξέγερσης της 12ης Φλεβάρη, είναι σάρκα από τη σάρκα μας, στη θέση τους θα μπορούσε να βρίσκεται ο καθένας από εμάς που βρεθήκαμε στους δρόμους τη μέρα εκείνη και αποτελούν ζωντανό κομμάτι του αγωνιστικού κινήματος. Η αλληλεγγύη στα πρόσωπά τους, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των αγώνων μας για ισότητα, αξιοπρέπεια και ελευθερία. Και το Σάββατο δε θα είμαστε όλοι για άλλη μία φορά. Θα λείπουν και πάλι οι φυλακισμένοι… Γ.Δ. από τη συνέλευση της Πλατείας στο Κερατσίνι, σε συνεννόηση με τις συνελεύσεις Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου, Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Ηλιούπολης, Ανοιχτή Συνέλευση κατοίκων Αγίας Παρασκευής, Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου, Συνέλευση Αντίστασης και Αλληλεγγύης Κυψέλης / Πατησίων, Συνέλευση της πλατείας στο Κερατσίνι, Λαϊκή Συνέλευση Πατησίων Συνέλευση πλατείας Βικτωρίας, Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Νέου Κόσμου, Ανοιχτή λαϊκή συνέλευση Αγίου Δημητρίου.