κρίση

Ένας χρόνος μετά το "καλοκαίρι της πλατείας" - Η Άμεση Δημοκρατία ως κοινωνικό κίνημα

Του Αργύρη Αργυριάδη

Ατομικό - Διατομικό ή Διομαδικό; Τοπικό - «Εθνικό» ή Κοινωνικό;

Σύμφωνα με την παραδοσιακή θεώρηση κίνημα είναι η δραστηριότητα μιας ορισμένης κοινωνικής ομάδας που διέπεται από κάποια οργάνωση και επιδιώκει ορισμένους στόχους εναντίον ορισμένης κατάστασης, εναντίον θεσμών, εναντίον συνολικά μιας κατεστημένης τάξης και υπέρ κάποιων εναλλακτικών προοπτικών. Υπάρχει πληθώρα κινημάτων (π.χ. εργατικό, φοιτητικό, γυναικείο, αγροτικό, επαναστατικό, κ.λπ.) με αντίστοιχη ιδεολογική και θεωρητική υποστήριξη. Η αποτελεσματική όμως συμβολή ενός κινήματος στην αναδιαμόρφωση του υφιστάμενου συσχετισμού κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων είναι συνάρτηση: α) του τρόπου και του περιεχομένου της δράσης του, β) του βαθμού της θεωρητικής θεμελίωσης των στρατηγικών και τακτικών στόχων του, γ) των κοινωνικών αναγκών που εκφράζει, δ) της σύνθεσης, της μαζικότητας και της οργανωτικής συγκρότησης του, ε) της εσωτερικής και εξωτερικής κοινωνικής συγκυρίας.

Στο έργο του «Η ιστορία του κοινωνικού κινήματος στη Γαλλία», ο Στάιν παραβάλει την έννοια του κινήματος σε διαλεκτική αντιπαράθεση προς την έννοια του κράτους. Το κράτος είναι το στατικό και νομικό στοιχείο, ενώ το κίνημα είναι η έκφραση των δυναμικών τάσεων της κοινωνίας. Έτσι, το κίνημα είναι πάντα κοινωνικό και σε ανταγωνισμό με το κράτος, εκφράζει τη δυναμική προτεραιότητα της κοινωνίας επί των δικαστικών και κρατικών θεσμών.

Τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα αποτελούν μορφές συλλογικής δικτυακής δράσης που διαμέσου της σύγκρουσης προσδοκούν στην αλλαγή μιας κυρίαρχης πραγματικότητας, μέσω μιας συλλογικής ταυτότητας ή νοήματος που τους δίνει το έναυσμα να κινητοποιηθούν.

Ας δούμε όμως επιγραμματικά και τις προϋποθέσεις που θέτει ο Touraine για την ανάπτυξη κοινωνικών κινημάτων: (α) ο αγώνας να γίνεται στο όνομα ενός πληθυσμού, (β) αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι οργανωμένος, (γ) το κίνημα οφείλει να εντοπίσει τον αντίπαλό του και (δ) ο αγώνας να μην διεκδικεί τα αιτήματά του μόνο για τους δρώντες του κινήματος, αλλά για ένα ευρύτερο σύνολο.

Μ’ αυτήν την έννοια, η άμεση δημοκρατία ως αντισυστημικό κίνημα διαφέρει ριζικά από ένα ρεφορμιστικό κίνημα απλής αγανάκτησης εφόσον το πρώτο στοχεύει στην αντικατάσταση των βασικών κοινωνικο-οικονομικών θεσμών και των συνεπαγομένων αξιών με νέους θεσμούς και αξίες, ενώ το δεύτερο στοχεύει απλώς στην αλλαγή των κυρίαρχων θεσμών («πχ, καλύτερη ρύθμιση της οικονομίας, της αγοράς κ.τ.λ.).

Η παραπάνω διάκριση ανάμεσα σε ρεφορμιστικά και αντισυστημικά κινήματα διαφέρει επίσης από τη συνηθισμένη διάκριση μεταξύ ρεφορμιστικών και επαναστατικών κινημάτων, σύμφωνα με την οποία τα πρώτα στοχεύουν στην αργή, σταδιακή αλλαγή και τα δεύτερα σε μια γρήγορη, απότομη αλλαγή, στην κοινωνικότητα (εύρος) της συλλογικής δράσης σε σχέση με το άτομο.

H αναλυτική διαφορά της συλλογικής έναντι της ατομικής δράσης χαρακτηρίζει τις νεωτερικές κοινωνίες, στις οποίες ο ιδιωτικός χώρος, ως χώρος του αγοραίου ατόμου και των δικαιωμάτων του, διαχωρίζεται από τον δημόσιο ή συλλογικό χώρο. Ανάλογα θεμελιώνεται η διάκριση του ατομικού συμφέροντος από το κοινό αγαθό ή συμφέρον.

Αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που πριμοδοτεί στην εξέλιξή του το ατομικό, το αγοραίο και το εγωϊστικό αποτελεί, κατ’ αντιπαράθεση, το έδαφος της ανάπτυξης του συλλογικού, του αντιαγοραίου, του αλληλέγγυου, πρόκειται δηλαδή για μια συστημική αμφισημία. Η ίδια η κοινωνία των αστών που διαλύει τις προγενέστερες μορφές κοινοτισμού και αλληλεγγύης δημιουργεί τις προϋποθέσεις νέων συλλογικών δεσμών και συλλογικών κοινωνικών συγκροτήσεων.

Η οπτική του ατομικού συμφέροντος σε αντιπαράθεση με την οπτική της κοινωνικότητας είναι μια θεμελιακή προσέγγιση, η οποία δεν θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί στις συγκεκριμένες αναγνώσεις των σημερινών κοινωνικών κινημάτων. Για παράδειγμα, ορισμένες φορές, χαμηλά εισοδηματικά λαϊκά στρώματα κινητοποιούνται για θέματα που αφορούν τα άμεσα ατομικά τους ενδιαφέροντα σε ένα πολύ περιορισμένο χωρικά έδαφος, ενώ δεν επιδεικνύουν την ίδια ευαισθησία όταν ανάλογα προβλήματα τίθενται αλλού ή όταν τίθενται με τη μορφή γενικών (πολιτικών) αιτημάτων.

Επίσης, ενίοτε η συλλογικότητα διαρκεί όσο ο χρόνος προβολής του αιτήματος (βλέπε σύνταγμα – μεσοπρόθεσμο, κλπ) και στη συνέχεια οι συμμετέχοντες ακολουθούν τις προηγούμενες ατομιστικές τους στάσεις. Βεβαίως, η εμπειρία αυτή δεν αναιρεί την ανάγκη κατανόησης και ερμηνείας των γενικών κατευθύνσεων που ορίζουν κοινωνικά και πολιτικά ένα κοινωνικό κίνημα και οι οποίες δεν ταυτίζονται πάντα και απολύτως με τους μηχανισμούς κινητοποίησης όλων των φορέων και των ατόμων που το απαρτίζουν.

Άλλωστε το πρόβλημα με τις θεωρίες του ατομισμού, όπως π.χ. με τη θεωρία του Hobbes, δεν είναι ότι αντιμετωπίζουν υπαρκτά κοινωνικά φαινόμενα, αλλά ότι ερμηνεύουν το σύνολο των ατομικών κινήτρων και επιδιώξεων και το σύνολο των κοινωνικών δράσεων στη βάση της αγοραίας νομιμότητας και των αγοραίων αρχών της κοινωνικής συγκρότησης (πχ καταμερισμός εργασίας – μηχανική αλληλεγγύη, δικαίωμα στην βία και στην αντίσταση κλπ). Σε κάθε περίπτωση στα αστικά κινήματα, η παράδοση της κοινωνικής αδελφοσύνης ενέχεται σε ταξικούς ή/και σε ιδεολογικούς (πολιτιστικούς) δεσμούς στη βάση των οποίων συγκροτείται μια σύγχρονου τύπου “κοινωνική αδελφοσύνη”.

Η θεωρία του Hobbes (17ος αι.) έχει ως αφετηρία το εγωϊστικό a priori και η συλλογικότητα γίνεται αντιληπτή ως “μέσον” από τη σκοπιά της χρησιμότητάς της στην ικανοποίηση των επιθυμιών και συμφερόντων των ατόμων, καθώς και ως μέσον αύξησης της δύναμης αυτών που συμμετέχουν. Ο Hobbes αρνείται τον πρωταρχικό ρόλο της κοινωνικότητας, λέγοντας ότι “δεν επιζητούμε εκ φύσεως την κοινωνία ως αυτοσκοπό, αλλά γιατί μπορούμε να αποκομίσουμε κάποιο αξίωμα ή κέρδος από αυτήν”.

Μπορούμε συνεπώς, στην περίπτωση του Hobbes, να μιλήσουμε για τη θεμελίωση μιας ατομιστικής χρησιμοθηρικής παράδοσης, στο πλαίσιο της οποίας η συλλογική δράση προσεγγίζεται και αιτιολογείται με βάση το κριτήριο της χρησιμότητάς της στην προώθηση της σκοποθεσίας των ατομικών ορθολογικών δρώντων.

Η ύπαρξη όμως στον άνθρωπο μιας θέλησης για κοινή ζωή, που απορρέει από μια τάση προς την κοινωνικότητα, είναι η αφετηρία κατανόησης του πώς δημιουργείται η συλλογικότητα ή η ομάδα. Η επιθυμία του “κοινού ζην” αποτελεί κατά τον Durkheim αξίωμα του ανθρώπου, πόσο μάλλον της άμεσης δημοκρατίας ως κίνημα.

Ο Nτυρκέμ προσεγγίζει τη σχέση των αναγκών και των επιθυμιών των ανθρώπων με τη συλλογική δράση, όχι εργαλειακά, όπως γίνεται στην παράδοση του ατομιστικού ορθολογισμού. Ούτε ως μια σχέση που προσδιορίζεται από τη θέση των ατόμων στο σύστημα παραγωγής ή την κοινωνική δομή, όπως γίνεται στο μαρξισμό. Η σχέση του ατόμου, της προσωπικότητάς του, των αναγκών και επιθυμιών και της ταυτότητάς του με την ομάδα και τη συλλογικότητα δεν είναι εργαλειακή, αλλά συστατική – οργανική. Δεν είναι δυνατόν, να φανταστούμε έναν άνθρωπο που έχει διαμορφώσει τις ανάγκες, τις επιθυμίες και τα συμφέροντά του έξω από τη συλλογικότητα και που απλώς χρησιμοποιεί τη συλλογική δράση ως μέσον για την ικανοποίησή τους.

Η συλλογική δράση συνεπώς, δεν είναι απλώς ένα μέσον για την ικανοποίηση επιθυμιών και αναγκών, αλλά το πεδίο στο οποίο αυτές διαμορφώνονται, διαμεσολαβούνται και ελέγχονται. Αυτό γίνεται, πρώτα απ’όλα, μέσα από τα σημεία, τα σύμβολα και τις κοινωνικές αναπαραστάσεις, που είναι συλλογικά δημιουργήματα, ανήκουν δηλαδή στην ομάδα. Το διακίβευμα που ανέκαθεν προβλημάτιζε το ελευθεριακό χώρο είναι πως θα γίνει η μετάβαση από το άτομο - στην συλλογικότητα με προορισμό την κοινωνικοποίηση του ατόμου χωρίς την εξατομίκευση της ομάδας.

Ας μη ξεχνάμε πως η κοινωνία, ως συντηρητικός μηχανισμός, δεν έχει ανάγκη το κίνημα, αντιθέτως το κίνημα έχει ανάγκη την κοινωνία, δηλαδή το πλήθος των ανυποψίαστων για να αυτοπραγματωθεί, να ικανοποιήσει τον ορισμό του. Η αμεσοδημοκρατική σκέψη δεν βρίσκεται προγεγραμμένη σε κανένα γονίδιο, αλλά αντίθετα έχουν καταγραφεί πολλά πολιτικά γονίδια που στη πράξη έχουν καταδείξει ότι αν και στην αρχή δεν κατείχαν την όποια ανατρεπτική σκέψη και την συνακόλουθη διάθεση της εκ βάθρων αλλαγής στην συνέχεια αποκτούν αυτά τα χαρακτηριστικά ριζοσπαστικοποιούμενοι.

Εν κατακλείδι, η άμεση δημοκρατία συνεπώς δεν είναι η εφεύρεση ενός νέου δόγματος ή πρωτοπορίας αλλά η επιστροφή στο κοινωνικό που δεν είναι άλλο από το διατομικό στο διομαδικό χαρακτηριστικό (δηλαδή, από την ομογενοποίηση της ταυτότητας, στην πολυμορφία του διαφορετικού, αλλά με κοινό νόημα). Άλλωστε η Άμεση Δημοκρατία ως κοινωνικό κίνημα θα πρέπει να μπορέσει να ζητήσει από την κοινωνία να αλλάξει τον κόσμο, όχι απλά χωρίς να καταλάβει την εξουσία αλλά να την καταστρέψει ή τουλάχιστον να την καταργήσει στην πράξη αποδομώντας την.

 πηγή

g.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ ΦΑΚΕΛΟΥΣ

Το Σωματείο Εργαζομένων Ταχυδρομικών Ταχυμεταφορικών Επιχειρήσεων Αττικής εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια του, στην οικογένεια του αδικοχαμένου συναδέλφου μας  Γερασίμου Σταμίρη. Ταυτόχρονα  καταγγέλλουμε την εταιρεία SPEEDEX  για τις μεθόδους τρομοκράτησης  που χρησιμοποιεί κατά εξακολούθηση σε βάρος εργαζομένων , και που αυτή την φορά είχε σαν αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του συναδέλφου.
  Συγκεκριμένα  την Παρασκευή 25/5/2012 , ο  συνάδελφος Γεράσιμος Σταμίρης με την ιδιότητα του μέλους του ΣΕΤΤΕΑ, μας ενημέρωσε πως εξαιτίας της  απώλειας 3 φακέλων της alpha bank  την περασμένη Τρίτη , ανακρίθηκε από τον υπεύθυνο ασφάλειας της SPEEDEX Δ. Τσώτα την Παρασκευή 25/5 στα γραφεία του υποκαταστήματος της SPEEDEX στον Βοτανικό, χωρίς να επιτραπεί η παρουσία μέλους της διοίκησης του επιχειρησιακού σωματείου speedex , αλλά ούτε και του προϊστάμενου συναδέλφου Μπάμπη Κοντόπουλου.
  Κατά την ανάκριση ο υπεύθυνος ασφαλείας της SPEEDEX, είπε στον  συνάδελφο πως η εταιρεία θα καταφερθεί εναντίον του, ασκώντας ποινική δίωξη για την απώλεια των φάκελων,  εκτός αν αποχωρήσει οικιοθελώς ο συνάδελφος από την SPEEDEX .Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ο Γεράσιμος Σταμίρης είχε πάρει 1 μηνά αναρρωτική  άδεια γιατί είχε  προβλήματα  υγείας  και του χορηγούνταν  φαρμακευτική  αγωγή .Παρά το γεγονός ότι  η  Speedex  γνώριζε το πρόβλημα υγείας του συναδέλφου εξακολούθησε την παράλογη πίεση επάνω του , καθώς την ιδία τακτική με τον υπεύθυνο ασφάλειας Δ. Τσώτα κράτησε και ο   οικονομικός  διευθυντής  Π. Γιαννίκης, ο  όποιος επέμεινε στην άσκηση δίωξης εναντίον του συναδέλφου, κατά την διάρκεια  της δεύτερης  συνάντησης που είχε ο συνάδελφος το απόγευμα της Παρασκευής 25 Μαΐου παρουσία  και  του Ηρακλή Ποζαπαλίδη μέλους της διοίκησης του ΣΕΤΤΕΑ.
  Δυο μέρες αργότερα τη Κυριακή 27 Μαΐου ο Γεράσιμος Σταμίρης δεν άντεξε το βάρος της πίεσης που του ασκήθηκε και κατέληξε από ανακοπή καρδιάς.
Ηθικός αυτουργός  για τον θάνατο του συναδέλφου είναι η Speedex, συγκεκριμένα ο υπεύθυνος ασφάλειας Δ. Τσώτας και ο οικονομικός διευθυντής Π. Γιαννίκης. Απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση τους από την εταιρεία. Απαιτούμε επίσης αποζημίωση στους δικαιούχους κληρονόμους του συναδέλφου.
  Δεν είναι η πρώτη φορά που οι εταιρείες στον κλάδο μας παραβιάζουν την  νομοθεσία, τους κανόνες  υγιεινής και ασφάλειας, στέλνοντας στον θάνατο συνάδελφους .
  Έχουν το θράσος να  θέλουν να ονομάζονται εταιρείες κοινής ωφέλειας , διεκδικώντας ταυτόχρονα κομμάτι του δημόσιου  ταχυδρομείου , ενώ παραβιάζουν με τόσο τραγικό τρόπο  τις ζωές μας.
  Προσπαθούν να επιβάλουν τον εργασιακό μεσαίωνα υλοποιώντας τα σχεδία του ΣΕΒ, ΔΝΤ, ΕΕ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΡΜΟΔΙΕΣ ΑΡΧΕΣ τόσο για τον  θάνατο του συναδέλφου μας,  όσο και για την τρομοκρατία που προσπαθούν να επιβάλουν.
  Η κηδεία του συναδέλφου θα γίνει στο 3ο νεκροταφείο την Τρίτη 29 Μαΐου  στις 12:30 το μεσημέρι. Όποιος συνάδελφος θέλει να συνεισφέρει οικονομικά να επικοινωνήσει στα  εξής  τηλέφωνα του σωματείου: 2110113749- 6936899350  .
  Καλούμε τους συναδέλφους να πάρουν μέρος στην 4ωρη στάση εργασίας  την Τρίτη 29-5-2012 και ώρες 12:00-16:00 που προκηρύσσει το ΣΕΤΤΕΑ και το επιχειρησιακό σωματείο εργαζομένων στη speedex.


Για το ΔΣ
Ο Πρόεδρος                                                                   Ο Γ. Γραμματέας
Κώστας Στάμος                                                    Γιώργος Παπαδημητρίου

Αθώοι οι 16 ακτιβιστές του March To Athens

Αθώοι κρίθηκαν από το δικαστήριο και αφέθησαν ελεύθεροι οι 16 ακτιβιστές του March To Athens που κατηγορούνταν για υποβάθμιση περιβάλλοντος, αντίσταση κατά της αρχής και άλλα αδικήματα.
“Ευχαριστούμε όλους συναγωνιστές για την αλληλεγγύη και την έμπρακτη συμπαράσταση στον κοινό μας αγώνα.” έγραψαν οι ακτιβιστές αμέσως μετά την απόφαση του δικαστηρίου.
Αξίζει να σημειωθεί πως στις πρώτες καταθέσεις ακούστηκαν τα εξής: “Δεν καταλάβανε γιατι τους συλλαβαμε ούτε εμείς καταλάβαμε γιατι τους συλλαβαμε" λέει ο αστυνομικός, ενώ νωρίτερα υπάλληλος του δήμου κατέθεσε: “Δεν υπήρχε υποβάθμιση περιβάλλοντος ούτε αντίσταση κατα της αρχής ούτε είχαν στημένες σκηνές, τσάμπα τραβάνε τα παιδιά τόσες μέρες.”
Μετά την ανακοίνωση της απόφασης του δικαστηρίου καθώς και έξω από το κτήριο της οδού Ευελπίδων ακούστηκαν συνθήματα όπως: "Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος", "El pueblo unido, jamas sera vencido" και άλλα.

http://omniatv.com/blog/--16---march-to-athens
g.

παιδικοί σταθμοί του δήμου Αθηναίων

ΕΠΕΙΓΟΝ
ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΡΙΕΣ/ΕΣ

ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΗΓΑ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΗΣΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ Σ΄ΑΥΤΟΥΣ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΑΓΩΓΩΝ ΜΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΥΣ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΝΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΘΟΥΝ ΤΟ ΜΙΣΟ ΟΛΟΙ ΟΙ ΒΡΕΦΟΝΗΠΙΑΚΟΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ.Η ΙΔΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΣΤΑΘΜΩΝ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΤΑΧΤΟΥΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.
ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 15 ΜΑΗ 2012 ΣΤΙΣ 9.00 Π.Μ. ΘΑ ΕΚΔΙΚΑΣΤΕΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΩΝ ΣΤΟ ΚΤΗΡΙΟ 5,ΑΙΘΟΥΣΑ 2 ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ.

Ένα χρόνο στις πλατείες

Με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την πρώτη εμφάνιση του κινήματος των «Αγανακτισμένων» στην Ισπανία, που ενέπνευσε το πολυσυζητημένο αδελφό κίνημα του «Occupy» (Καταλάβετε) στις Ηνωμένες Πολιτείες λίγους μήνες αργότερα, το παγκόσμιο μανιφέστο των απανταχού «καταληψιών» είναι έτοιμο. Αξιώνει έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο. Και πιστεύει ότι η δημιουργία του μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

«Ζούμε σε έναν κόσμο που ελέγχεται από δυνάμεις ανίκανες να προσφέρουν ελευθερία και αξιοπρέπεια στον παγκόσμιο πληθυσμό. Σε έναν κόσμο στον οποίο μας λένε ότι "δεν υπάρχει εναλλακτική" στην απώλεια των δικαιωμάτων που αποκτήθηκαν από τους σκληρούς αγώνες των προγόνων μας και στον οποίο η επιτυχία προσδιορίζεται ερχόμενη σε αντίθεση με τις πιο βασικές αξίες της ανθρωπότητας, όπως η αλληλεγγύη και η αμοιβαία συμπαράσταση. Επιπλέον οτιδήποτε δεν προωθεί την ανταγωνιστικότητα, τον εγωισμό και την απληστία θεωρείται δυσλειτουργικό» αναφέρεται στο μανιφέστο.

τους συναντήσαμε πολλές φορές

Ανθρωπόμορφα πλάσματα της νύχτας,

θρεμμένα με ανθρώπινα σπλάγχνα,

αποστρέφονται τον Λόγο,

μισούν τον διάλογο, τη σκέψη.

Γονατίζουν μπροστά στον Ηγέτη,

μισούν τη διαφορετικότητα,

μισούν τον εαυτό τους.

Επέλεξαν το μαύρο του σκότους,

της τυφλής υποταγής, του μίσους.

Απελευθέρωσαν τον άνθρωπο των ενστίκτων,

των χαμηλών προσδοκιών.

Ξυρισμένα κεφάλια σε ξυρισμένες ψυχές.

Τους συναντήσαμε στη Ρώμη,

στο Άουσβιτς, στο Νταχάου,

στις λευκές πλαγιές της Πίνδου,

στα δάση των οροσειρών των Βαλκανίων,

στη Μαδρίτη, στη Βαρκελώνη,

τους αντιμετωπίσαμε στις πεδιάδες

της μαχόμενης Ελλάδας,

στα μπουντρούμια της Γυάρου, του Άη-Στράτη,

στα κολαστήρια της Μακρόνησου,

στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου μύριζαν αίμα.

Είναι δίπλα μας, παραμονεύουν την ανάσα μας,

στηρίζονται στο φόβο του μικροαστού,

στη λατρεία της μικροϊδιοκτησίας,

στον θρίαμβο του Εγώ απάνω στη συλλογικότητα.

Έρπουν, συνωμοτούν, χτυπάνε

ανύποπτα θύματα, απομονωμένες υπάρξεις.

Είναι δειλοί, τρομάζουν μπροστά στη δύναμή μας,

επανδρώνουν τα Τάγματα Ασφάλειας

επειδή λατρεύουν τον θάνατο.

Τους νικήσαμε παντού,

οι συγκρούσεις μας ήταν πάντα νικηφόρες, πάντα συγκλονιστικές.

Ο Άνθρωπος απέναντι στο Θηρίο,

ο Άνθρωπος απέναντι στις στρατιές του Διαβόλου.

Δεν τους φοβόμαστε,

θα ξανανικήσουμε,

και η πορεία του Θριάμβου μας θα συγκλονίσει τους ουρανούς.

Βαδίζουμε μπροστά, βαδίζουμε ενωμένοι.

Σ.Μ

από Βαθύ Κόκκινο

Της Απόγνωσης και της Ελπίδας - Κείμενο του Τζον Χόλογουεη για την Πρωτομαγιά 2012

Στους απόκληρους του κόσμου, σε όλους εμάς που δεν συμβιβαζόμαστε με την πτώχευση της ανθρωπότητας:

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο κόσμος βλέπει προς δύο κατευθύνσεις ταυτόχρονα.

Η μια πλευρά κοιτάζει προς έναν σκοτεινό, καταθλιπτικό κόσμο. Έναν κόσμο με κλειστές πόρτες. Την καταστροφή της ζωής, της δυνατότητας, της ελπίδας. Είναι η εποχή της λιτότητας. Πρέπει να μάθεις να ζεις με την πραγματικότητα. Πρέπει να υπακούς, εάν θες να επιβιώσεις, να εγκαταλείψεις τα όνειρά σου. Μην ελπίζεις να ζήσεις κάνοντας ό,τι σου αρέσει. Θα είσαι τυχερός αν τελικά βρεις μια δουλειά. Ίσως μπορείς να σπουδάσεις αλλά μόνο αν οι γονείς σου έχουν χρήματα. Αλλά ακόμα κι έτσι μη νομίζεις πως θα σπουδάσεις κάτι κριτικό. Η κριτική έχει τραπεί σε φυγή από τα πανεπιστήμια και καλύτερα. Ποιο είναι το νόημα της κριτικής όταν όλοι ξέρουμε ότι ο κόσμος ακολουθεί τη μοίρα του; Δεν υπάρχει εναλλακτική, μόνο η πραγματικότητα του νόμου του χρήματος, οπότε ξέχασε τα όνειρά σου. Υπάκουσε, δούλεψε σκληρά σε οποιαδήποτε κωλοδουλειά μπορείς να βρεις ή αλλιώς ζήσε μια ζωή που θα ψάχνεις στα σκουπίδια, επειδή δεν θα υπάρχει κράτος πρόνοιας για να σε προστατεύσει. Κοίτα, κοίτα την Ελλάδα και παραδειγματίσου! Αυτή είναι η εξαθλίωση που σε περιμένει, αυτό θα σου συμβεί αν δεν υποκύψεις, αυτή είναι η τιμωρία που επιβάλλει αυτό το σχολείο στα άτακτα παιδιά, σε αυτά που ελπίζουν πάρα πολύ, σε αυτά που θέλουν πάρα πολλά.