ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ! την έκτακτη εισφορά

ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ! την έκτακτη εισφορά

* Η πρώτη δόση πρέπει να πληρωθεί έως 30/09, σύμφωνα με το σημείωμα της ΔΟΥ.Αν δεν το πληρώσεις έως τότε, προστίθεται προσαύξηση 1% κάθε μήνα. Π.χ. Εάν είναι 300 ευρώ η δόση, έως 30/10, το ποσό που πρέπει να πληρώσεις είναι 303 ευρώ κ.ο.κ.

* Άρα αν καθυστερήσεις έστω και ένα ή δυο μήνες να το πληρώσεις η προσαύξηση είναι αμελητέα, μπροστά στο ποσό που καλείσαι να πληρώσεις ούτως ή άλλως, μα κυρίως μπροστά στον στόχο μας: αν αρνηθούμε μαζικά να πληρώσουμε, μπορούμε να τους αναγκάσουμε να το πάρουν πίσω, ακόμα και να τους διώξουμε!

* Στην περίπτωση που σου χρειάζεται φορολογική ενημερότητα, μπορείς να πας να την πάρεις ΤΩΡΑ! Πριν τις 30/09. Ισχύει για 1-12 μήνες, ανάλογα.

* Για τις απειλές τους (για αναγκαστικά μέτρα, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς), κυρώσεις μπορούν να υπάρξουν για ποσά των 5.000 ευρώ και άνω.

* Επίσης, έχει συνταχθεί κείμενο που επεξεργάστηκαν Δικηγόροι, Εφοριακοί και συνδικαλιστικές οργανώσεις και αφορά τη δήλωση αντίθεσης και αδυναμίας πληρωμής προς την αρμόδια ΔΟΥ. Εδώ μπορείς να βρεις το κείμενο, καθώς και οδηγίες : http://www.eforiakoi.org/images/stories/doc2011/DILOSI_ANTITHESIS.pdf

* Τέλος, ακόμα ένας λόγος να καθυστερήσεις την πληρωμή της έκτακτης εισφοράς, είναι για να δείξεις την αλληλεγγύη σε όσους δεν έχουν να την πληρώσουν!

* Έχεις την Ιστορία με το μέρος σου: το 1991 ένα κίνημα άρνησης πληρωμής του κεφαλικού φόρου έριξε την κυβέρνηση Θάτσερ.

Πάρε τη ζωή σου στα χέρια σου:

Σε όποιους νομικούς εκβιασμούς και τερτίπια κι αν προχωρήσουν, θ’ απαντήσουμε οργανωμένα και όλοι μαζί ενωμένοι και όχι ατομικά. Η συλλογικότητα είναι το όπλο μας – κανένας μόνος του.

Μίλα με τους συναδέλφους σου, τους γείτονες σου, τους φίλους σου. Διάδωσε το!

Οργάνωσε στην πολυκατοικία σου, στην γειτονιά σου μια συζήτηση. Δράστε από κοινού!

Μπορoύμε να μαζέψουμε συλλογικά δηλώσεις άρνησης πληρωμής και να τις καταθέσουμε στο Υπουργείο Οικονομικών.

Να θυμάσαι:

Όλοι μαζί ενωμένοι, μπορούμε να τα καταφέρουμε!

ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ των Μνημονίων!

  plateiamolaon

Τους άλλους δέν τους φοβάμαι…

Θέλω τόσο να γράψω για τον έρωτα, αλλά ο έρωτας είναι ελευθερία και κάτι μέσα μου φωνάζει.
Σκεφτόμουν τι είναι αυτό που φοβάμαι, γιατί γενικά δεν φοβάμαι, ποτέ δεν φοβόμουν.

Αλλά υπάρχει μία αίσθηση φόβου που με κουλαντρίζει , αλλά δεν φοβάμαι τους άλλους, αυτούς που έχω θέμα. όχι αυτούς δεν τους φοβάμαι.

Ε τότε τι φοβάσαι; …

Εσένα φοβάμαι, όχι τους άλλους, εσένα που είσαι μαζί μας, αλλά δεν είσαι. Εσένα που αντιπαθείς και σιχαίνεσαι τα ίδια με μένα αλλά δεν έχεις ποτέ να προτείνεις κάτι. Εσένα που όταν κάποιοι τα έσπαγαν αναρωτιόσουν αν είναι σωστό αυτό. Εσένα που όταν κάποιοι προσπαθούσαν να μη γίνει το παραμικρό σιγομουρμούριζες ότι αν δεν μπούνε μέσα να βάλουν φωτιά δεν γίνεται τίποτα (οι άλλοι πάντα). Εσένα που γενικά συμφωνείς αλλά δεν συναινείς. Εσένα που έχεις καταδικάσει σε αποτυχία κάθε προσπάθεια ακόμα και πριν γίνει. Εσένα που δεν διαφωνείς σε τίποτα μαζί μου αλλά δεν συμφωνείς πουθενά ουσιαστικά. Εσένα που όταν οι άλλοι σου λένε μία δράση το πρώτο ψέλλισμα σου είναι και τι θα αλλάξει άμα γίνει αυτό. Εσένα που έχεις τσουβαλιάσει στο ίδιο σακί το δρω με το αντιδρώ. Εσένα που πάντα ζητάς την αλλαγή αλλά εσύ δεν αλλάζεις ποτέ για να την διεκδικήσεις. Εσένα που έχεις ήδη ηττηθεί, εσένα που έχεις χάσει. Εσένα που όχι απλά έχασες αλλά συμβιβάστηκες με την ήττα σου, κρίμα γιατί τους είχες.

Αλήθεια τους άλλους δεν τους φοβάμαι, εσένα φοβάμαι, μόνο εσένα.

ίσως πλέον φοβάμαι και εμένα, όχι για μένα, αλλά για σένα, που δεν νιώθω ικανός να σου αλλάξω γνώμη. Που δεν κατέχω τις σωστές λέξεις και τις κατάλληλες πράξεις για να δεις πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

Τους άλλους δεν τους φοβάμαι.

 Σεπτεμβρίου 20, 2012 plateiamolaon

Η μεταφορά της αργεντίνικης εμπειρίας αυτοδιαχείρισης στην ΒΙΟΜΕΤ – Ο Ερνέστο Λάλο στη Βιομηχανική Μεταλλευτική

Τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο Βιομηχανική Μεταλλευτική επισκέφθηκε πριν λίγες μέρες ο εκπρόσωπος των αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων στην Αργεντινή Ernesto Lalo Paret , προκειμένου να τους μεταφέρει την εμπειρία ανάκτησης των εργοστασίων στην χώρα του εν μέσω της κρίσης του 2001 καθώς και την διαδικασία οργάνωσης των εργαζομένων μέσα από ένα νέο μοντέλο «χωρίς αφεντικό». Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟΜΕΤ που παραμένουν εδώ και 17 μήνες απλήρωτοι, με την διοίκηση του εργοστασίου να έχει εγκαταλείψει το εργοστάσιο, προσπαθούν κόντρα σε γραφειοκρατικά ζητήματα αλλά και στην αδιαφορία της πολιτείας να κάνουν πράξη το σύνθημα «Αν δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς». Ζητούν με αυτόν τον τρόπο να τους δοθεί η δυνατότητα να λειτουργήσουν το εργοστάσιο μόνοι τους και να μην βρεθούν ακόμη 70 άτομα στην ανεργία. Ζητούν ακόμη την δημιουργία ενός νομικού πλαισίου για συνεταιριστικές επιχειρήσεις στο οποίο θα αναφέρεται ρητά ότι οι εργαζόμενοι φέρουν ευθύνη μόνο για το αρχικό κεφάλαιο της εταιρείας και δεν δεσμεύονται για τα περαιτέρω χρέη της. Ο Ε. Λάλο συζήτησε με τους εργαζόμενους για περισσότερες από τρεις ώρες απαντώντας σε ερωτήσεις τους σχετικά με το τρόπο δημιουργίας του κινήματος αυτοδιαχείρισης των εργοστασίων, τα προβλήματα που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν αλλά και σχετικά με την γενικότερη αλλαγή που επήλθε στον τρόπο που αντιλαμβάνονται την εργασία.

Καταλαμβάνω, αντιστέκομαι, παράγω

Στην Αργεντινή η διαδικασία ανάκτησης των εργοστασίων από εργαζόμενους που «έμειναν στον δρόμο» αποτυπωνόταν στα εξής βήματα «Καταλαμβάνω, αντιστέκομαι, παράγω». Σύμφωνα με τον Λάλο το πιο δύσκολο στην διαδικασία αυτή ήταν να ξεπεραστεί η συνείδηση της εξάρτησης από το αφεντικό. «Δεν είναι εύκολο να περάσουμε από ένα μοντέλο εργασίας που κάποιος μας λέει τι να κάνουμε σε ένα άλλο που εμείς οι ίδιοι πρέπει να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, να γίνουμε δηλαδή εμείς οι δημιουργοί της μοίρας μας. Στην Αργεντινή, όπως και στη Ελλάδα, είναι συχνό φαινόμενο οι εργαζόμενοι να μην συζητούν μεταξύ τους, να θεωρούν ότι η άποψή τους δεν είναι σημαντική. Έτσι, ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να συνεννοηθούμε μεταξύ μας και να δουλέψουμε όλοι μαζί σε έναν καινούριο τρόπο οργάνωσης της παραγωγής που σε πολλές περιπτώσεις σήμαινε ότι έπρεπε να αλλάξουμε τα πάντα στο εργοστάσιο» τόνισε συγκεκριμένα.

Σύμφωνα με τον Λάλο, ακόμη και σήμερα που πολλές επιχειρήσεις στην Αργεντινή έχουν περάσει σε καθεστώς αυτοδιαχείρισης οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με πολλούς περιορισμούς που προκύπτουν από το υπάρχον σύστημα αλλά και από την ίδια την ιδιότητα του εργάτη ως εξαρτημένου από το αφεντικό του. Σχετικά με τον πρώτο, τα εργοστάσια ακόμη δεν έχουν καταφέρει να πιστωθούν με δάνεια καθώς δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο για αυτοδιαχείριση. «Το μόνο που μας επιτρέπει να παράγουμε και να έχουμε το εργοστάσιο στα χέρια μας είναι ότι είμαστε ενωμένοι. Σε πολλές περιπτώσεις η ανυπαρξία νομικού πλαισίου δεν καθίσταται εμπόδιο καθώς δεν συνιστά προτεραιότητα για μας η ιδιοκτησία του εργοστασίου. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουμε αυτήν την εργασιακή μας κατάσταση, τις θέσεις εργασίας και να μπορούμε να ζούμε αξιοπρεπώς από αυτήν. Η «νομιμοποίηση» που προσφέρει το γεγονός ότι είμαστε οργανωμένοι και ότι έχουμε την κοινωνία με το μέρος μας είναι ό,τι πιο σημαντικό έχουμε». Στην αρχή, όπως εξήγησε ο Λάλο, υπήρχαν πολλές αμφιβολίες σχετικά με το αν το πείραμα αυτό θα πετύχει. Οι εργαζόμενοι, όμως. γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι σε κατάσταση κρίσης. όπου η καθεστηκυία τάξη είναι και η ίδια σε κρίση και αδυνατεί να προσφέρει θέσεις εργασίας και να παράξει πλούτο, δεν υπήρξε διάθεση από την πλευρά της να αντιταχθεί στην προσπάθειά αυτή και να προχωρήσει σε διαδικασίες έξωσης των εργαζομένων από τα εργοστάσια. «Είναι αυτό που λέτε και εσείς "Αν δεν μπορείτε εσείς μπορούμε εμείς". Σε αυτό το σύνθημα βρίσκεται το διακύβευμα και το μόνο που μπορείς να κάνεις για αυτό είναι να ρισκάρεις και να βάλεις το σώμα σου μπροστά και να δουλεύεις κάθε μέρα στο εργοστάσιο. Θα μπορούσαμε για μέρες να μιλήσουμε θεωρητικά αλλά το θέμα είναι να προσπαθήσεις να το κάνεις πράξη.» πρόσθεσε. Επίσης, συμπλήρωσε ότι σε αυτά τα δέκα χρόνια όπου το πείραμα της αυτοδιαχείρισης έχει πια εδραιωθεί πάρα πολλά εργοστάσια έχουν καταφέρει να φτάσουν στα ίδια επίπεδα παραγωγής και αποδοχών με το προηγούμενο καθεστώς εργασίας ενώ άλλα όχι.

Πρόκειται, κατά τον ίδιο, για μια πολύ δύσκολη διαδικασία που φτάνει κάποιος ως εξωτερικός παρατηρητής να αναρωτιέται «γιατί να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι αν τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα;». «Εμείς όμως ξέρουμε πολύ καλά ότι έχουμε δώσει τόση πολλή ενέργεια και κυρίως ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές. Αυτό μας κάνει να συνεχίζουμε να παλεύουμε μέχρι τέλους» κατέληξε.

Η κοινωνία έχει ρόλο στην παραγωγή

Η διαδικασία αυτοδιαχείρισης της παραγωγής και της λειτουργίας του εργοστασίου δεν αποτελεί στην Αργεντινή μόνο ζήτημα των εργαζομένων αλλά όλης της κοινότητας που στηρίζει το εγχείρημα πράγμα που, όπως είπε, ο Λάλο ήταν πρωτόγνωρο για όλους τους συμμετέχοντες. «Γιατί δεν είναι μόνο η συνέλευση στην οποία φαίνονται τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα όλων αλλά γιατί, όταν τελειώνει η δουλειά, ο καθένας πρέπει να γυρίσει στην οικογένεια του. Η οικογένεια έχει γίνει τώρα κομμάτι αυτής της διαδικασίας.»

Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις, μέσα στα ανακτημένα εργοστάσια έχουν δημιουργηθεί δραστηριότητες που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο εργασίας αλλά με τις οργανώσεις που συντροφεύουν την προσπάθεια αυτοδιαχείρισης. «Έτσι», όπως είπε, «μπορεί κανείς να βρει εντός των εργοστασίων πολιτιστικά και ιατρικά κέντρα, σχολεία, δομές που εξυπηρετούν το σύνολο της κοινότητας και όχι τις στενές ανάγκες του εργοστασίου…Δεν ήμασταν συνηθισμένοι να πηγαίνουμε στο εργοστάσιο και να βλέπουμε κάποιοι να χορεύουν» δήλωσε με χιούμορ και πρόσθεσε «Φαίνεται μερικές φορές σαν όλοι να γίνονται μέτοχοι της εταιρείας. Ήμασταν συνηθισμένοι σε ένα μοντέλο που σε ένα εργοστάσιο δεν παίζει ρόλο ούτε η γνώμη των εργαζομένων ούτε η κοινωνία. Έτσι δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να δείχνει τι θα πρέπει τώρα να κάνει ο καθένας μας, αυτό το βιβλίο το γράφουμε όλοι μαζί κάθε μέρα που περνάει». Το σημαντικό κατά τον ίδιο είναι ότι το εργοστάσιο πλέον ως κέντρο της κοινότητας σηματοδοτεί, επίσης, ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνίας.

Η αυτοδιαχείριση ήταν η μόνη εναλλακτική

Όταν ένας εργαζόμενος στην Βιομηχανική Μεταλλευτική ρώτησε τον Λάλο ποιο ήταν το κίνητρο να περάσουν σε μια τέτοια δύσκολη διαδικασία ο Λάλο απήντησε: «Οι εναλλακτικές ήταν δύο ή θα κάτσεις σπίτι σου και θα περιμένεις να βρεις άλλη δουλειά, που στην Αργεντινή ήταν αδύνατο ή θα γίνεις μέρος αυτής της μετάβασης στο νέο μοντέλο διαχείρισης και εργασίας. Ήταν η ανάγκη που μας οδήγησε στο να το επιχειρήσουμε».

Επίσης αναφέρθηκε στην αντίσταση που συνάντησαν οι εργαζόμενοι από πολλές πλευρές ώστε να παραιτηθούν από την ιδέα της αυτοοργάνωσης και να κινηθούν διαφορετικά με πιο ήπια μέτρα (συμφωνία με το αφεντικό κ.α). Η αντίσταση αυτή, όπως είπε, δεν αφορούσε μόνο το κράτος μέσω της καταστολής που άσκησε σε πολλές περιπτώσεις αλλά και στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία η οποία ήταν αντίθετη στην αυτονομία των εργαζομένων.

Αναφορικά με το πώς συνταξιοδοτούνται οι εργαζόμενοι σε ανακτημένα εργοστάσια ο Λάλο τόνισε ότι αρχικά στο ζήτημα αυτό υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα. Σύμφωνα με τον ίδιο, το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης ήταν ήδη πολύ αδύναμο ακόμη και πριν την κρίση. Το 95% των ασφαλισμένων κατέληγε να έχει την ελάχιστη σύνταξη. Ως μέλη συνεταιρισμών οι εργαζόμενοι πέρασαν σε ένα διαφορετικό καθεστώς καθώς δεν ήταν πλέον υπάλληλοι αλλά ελεύθεροι επαγγελματίες και, όπως είπε, τότε άνοιξε και η συζήτηση αν τελικά η μετάβαση στην αυτοδιαχείριση αποτελούσε νίκη ή ήττα. Όσον αφορά την συνταξιοδότηση ο Λάλο ανέφερε ότι δημιουργήθηκαν ταμεία αλληλοβοήθειας ανάμεσα στους εργαζόμενους τα οποία συγκροτήθηκαν για τον σκοπό αυτό. Σχετικά με τον τρόπο αμοιβής των εργαζομένων εξήγησε ότι ενώ αρχικά πληρώνονταν όλοι το ίδιο, σιγά σιγά μέσα από τις συνελεύσεις των εργοστασίων αργότερα δημιουργήθηκε η ανάγκη διαφοροποίησης των αποδοχών ανάλογα με τον τομέα, την δέσμευση ή την ευθύνη κάθε εργαζομένου. Υπήρξε όμως η πρόνοια να μην ξεπερνούν οι μεγαλύτερες αποδοχές το διπλάσιο των μικρότερων. Επίσης, εκτός από την βελτίωση των προϊόντων που αποτελεί πάγιο στόχο των εργαζομένων υπήρξε η δυνατότητα καινούριας κοστολόγησης τους σε μειωμένη τιμή. «Ακούμε πολλές φορές το ΔΝΤ να λέει ότι το κόστος εργασίας ανεβάζει το κόστος του προϊόντος. Γρήγορα, όμως, μπορεί να αντιληφθεί κανείς στο μοντέλο αυτοδιαχείρισης πως το κόστος του προϊόντος πέφτει όταν δεν υπάρχει το "κόστος του αφεντικού" που κερδίζει την μερίδα του λέοντος από την παραγωγή» τόνισε ο Λάλο.

Μέχρι σήμερα έχουν ανακτηθεί εργοστάσια ποικίλης παραγωγικής ύλης. Από εργοστάσια που παράγουν παγωτό, κρυστάλλινα ποτήρια, τυριά μέχρι και τρακτέρ. Ενδιαφέρον προκαλεί ακόμη το γεγονός ότι σε επιχειρήσεις που η διαδικασία ανάκτησης δεν ολοκληρώθηκε είτε γιατί οι εργαζόμενοι δεν είχαν την υπομονή στην μακρά αυτή διαδικασία επανεκκίνησης της παραγωγής είτε για άλλους λόγους παρατηρήθηκε το φαινόμενο αναζήτησης δουλειάς σε εργοστάσια που η αυτοδιαχείριση πέτυχε.

«Η συζήτηση για το αν χάσαμε ή κερδίσαμε δεν έχει τελειώσει. Το σίγουρο είναι ότι γνωρίζουμε ότι δεν έχουμε καμία ασφάλεια για το μέλλον αλλά ότι θέλουμε να φτιάξουμε κάτι καινούριο. Θα υπάρχουν πάντα αυτές οι αμφιβολίες. Ακόμα και τώρα στις συνελεύσεις υπάρχουν συνάδελφοι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει αφεντικό και νομίζουν ότι το καινούριο αφεντικό είναι ο συνεταιρισμός. Αυτό αποτελεί κομμάτι των περιορισμών που έχουμε» επεσήμανε ο Λάλο. Το μεγάλο κέρδος από την διαδικασία αυτή ότι εκτός από τα εργοστάσια οι εργαζόμενοι κατάφεραν να ανακτήσουν σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο τους τον εαυτό, την αυτοπεποίθησή τους.

«Ακόμα και αν κάναμε λάθος το έχουμε προσπαθήσει. Στην Αργεντινή ήταν ο μόνος δρόμος που υπήρχε και ίσως αυτός να γίνει πιο εύκολος για τα παιδιά μας. Εμείς έπρεπε απλά να βρούμε τη δύναμη να ανάψουμε το φυτίλι για το καινούριο. Είναι αυτό που στην ουσία προσπαθείτε να κάνετε και εσείς» κατέληξε απευθυνόμενος στους εργαζομένους την ΒΙΟΜΕΤ.

The Working World

Το εγχείρημα της αυτοδιαχείρισης στην Αργεντινή έγινε αρκετά γνωστό μέσα από το ντοκιμαντέρ της Ναόμι Κλαιν «The Take». Το ενδιαφέρον που προκάλεσε σε πολλές χώρες έξω από την Αργεντινή είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο την διάδοση της ιδέας της αυτοδιαχείρισης αλλά και την δημιουργία του Working World μιας μη κερδοσκοπικής οργάνωσης η οποία προσφέροντας επενδυτικό κεφάλαιο και τεχνική υποστήριξη στηρίζει το συνεταιριστικό κίνημα σε όλον τον κόσμο.

Σταυρούλα Πουλημένη

Πηγή:  http://www.alterthess.gr

4η Συνάντηση χωρίς μεσάζοντες στο Βύρωνα

άνευ ουδεμίας εκτίμησης

Δεν έχω…δεν πληρώνω.

www.topontiki.gr

Άνευ ουδεμίας εκτίμησης

Αγαπητό «Ποντίκι»,

Σου αποστέλλω αυτό το υπόμνημα που το έστειλα ήδη στο υπουρ­γείο Οικονομικών και το υπέβαλα και στη ΔΟΥ Ιεράπετρας. Για να ξέ­ρουν ότι δεν θα γίνουμε αυτόχειρες.

Με αγωνιστικές ευχές

Ν. Αρετούλης 

ΥΠΟΜΝΗΜΑ – ΔΗΛΩΣΗ

Προς το υπουργείο Οικονομικών, ΔΟΥ Ιεράπετρας

Του φορολογούμενου πολίτη Αρετούλη Γ. Νικολάου, κατοίκου του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας.

Εις το εκκαθαριστικό σημείωμα που μου αποστείλατε «προσάπτε­ται» τεκμαρτό εισόδημα 8.863 ευρώ, ποσό το οποίο εγώ ποτέ δεν είδα κι ούτε θέλησα να αποκτήσω.

1.Για την οικία μου, αντικειμενικής αξίας 13.653,68 ευρώ (ΕΤΑΚ 10.8.2010), ευρισκόμενη στον οικισμό Πανακιανά του Δ.Δ. Ρίζας του Δήμου Ιεράπετρας, χωρίς καν ηλεκτροδότηση, θεωρείται τεκ­μαρτό εισόδημα 4.080 ευρώ, περίπου το 1/3 της αξίας της, τη στιγ­μή που πολύ καλύτερα σπίτια τα βρίσκει κανείς στην περιοχή μας με μόλις 150 ευρώ τον μήνα ενοίκιο (1.800/έτος).

2.Θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα διαβίωσης 3.000 ευρώ. Δυστυχώς για σας, λόγω της αντικαταναλωτικής και οικολογικής ιδεολογίας και τρόπου ζωής που έχω επιλέξει από το 1995, εγώ και η σύντροφός μου (2 άτομα) επιζήσαμε με μόλις 2.126,5 ευρώ για ένα ολό­κληρο έτος, συμπεριλαμβανομένων και των εξόδων της βενζίνης του αυτοκινήτου μου, που χρησιμοποιώ κυρίως για τις αγροτικές εργασίες μου. Δηλαδή ζητάτε για φόρο το 1/4 του ετήσιου εισοδή­ματος επιβίωσής μου!!!

3.Όσο για το αυτοκίνητό μου, μοντέλο ’91 και κυβισμού 750 κ.εκ., με έξοδα ασφάλισης – τελών κυκλοφορίας 300 ευρώ και συντήρη­ση από εμένα τον ίδιο (ως πρώην μηχανικός), θεωρείτε τεκμαρτό εισόδημα 2.000 ευρώ.

Κατόπιν όλων αυτών που ανέλυσα παραπάνω και επικαλούμενος το τελευταίο άρθρο του Συντάγματος, δηλώνω τα εξής:

α) Μεταξύ της επιλογής να μην τρώω για τρεις (3) μήνες και να πλη­ρώσω τον φόρο που ζητάτε, θα προτιμήσω να μην πληρώσω ούτε ένα ευρώ.

β) Μεταξύ της επιλογής να γίνω αυτόχειρας ή φονιάς, θα προτιμή­σω να γίνω φονέας σας.

γ) Αν δεν έχετε κάνει κάποιο λάθος με αυτό το εκκαθαριστικό που μου αποστείλατε, τότε είστε αχρείοι και απατεώνες και κλέφτες.

7.7.2012 

Άνευ ουδεμίας εκτίμησης

Ν. Αρετούλης

g.

καισαρείας 30

Καισαρείας 30. Απέναντι ακριβώς μένει ακόμα η κολλητή  μέχρι την 3η δημοτικού φίλη μου. Δύο στενά πιο πέρα είναι το σχολείο που τέλειωσα το δημοτικό και το γυμνάσιο. Ένα στενό πιο πάνω είναι η φίλη μου που στο σπίτι της έχω περάσει τόσες ώρες στη ζωή μου, όσες και στο δικό μου. Κάθε φορά που πέρναγα από το σημείο θυμόμουνα τον Αργύρη να με φωνάζει (δούλευε ένα διάστημα σε μια εταιρία δίπλα στην εφορία). Ποτέ δεν γυρνάω στα "ψιτ" στο δρόμο, αλλά τη φωνή του Αργύρη δεν την μπερδεύεις με καμία άλλη. Ήμασταν μαζί στην ίδια τάξη από την πρώτη δημοτικού μέχρι και το λύκειο.

Πριν από λίγο ήμουνα εκεί. Όχι για να δω τους παλιούς συμμαθητές μου, έχουμε σχεδόν χαθεί πια. Ήξερα για την αντιφασιστική πορεία στη Νίκαια, πίστευα ότι δεν θα την προλάβω ξεκινώντας την ώρα που άρχιζε από το Μαρούσι. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο στη στάση στο Περιβολάκι, είχαν σχεδόν αποφασίσει να πάω κατευθείαν σπίτι μου. Όμως το πρώτο πράγμα που αντίκρυσα ήταν ένα περιπολικό και μαζεμένους αστυνομικούς στις γωνίες. "Θα περάσω μόνο" σκέφτηκα "να δω τι γίνεται". Στην Καισαρείας 30 βλέπετε είναι τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Νίκαια. Είχαν καλέσει σε αντισυγκέντρωση. Η πρώτη κουβέντα που άκουσα χωρίς να έχω ακόμα οπτική επαφή ήταν σχεδόν ενθαρρυντική, "μα καλά, ποιος τους νοίκιασε το χώρο;"

Μετά από λίγο τους βλέπω. Μου είχαν πει ότι έχουν κλείσει το στενό, ήμουν προετοιμασμένη. Ένας κάδος και 10 ο θεός να τους κάνει "φουσκωτοί". Περνάω την (κάθετη) Μούγλων και πάω να διασχίσω την Καισαρείας. Με σταματάει ένας νεαρός. Με ρωτάει σχεδόν ευγενικά που πάω. Είμαι αποφασισμένη επουδενί να μην δώσω καμία ουσιαστική απάντηση, να μην ανοίξω κανενός είδους διάλογο. "Γιατί ρωτάς;" του απαντάω. Συνεχίζει να θέλει να μάθει. "Σπίτι μου" του λέω αόριστα και φεύγω πριν προλάβει να πει κάτι άλλο. Δεν ξέρω να μετράω πλήθος, δεν μπορώ με τίποτα να υπολογίσω πόσος κόσμος ήταν. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να πω, θα έλεγα πάνω κάτω 150 έως 200 άτομα. Κάπου εκεί, μην με πιέζετε άλλο. Όλοι με μαύρες μπλούζες που έγραφαν χρυσή αυγή, οι περισσότεροι νεαροί, μικρά παιδιά ανάμεσά τους (πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις το αμούστακο 15χρονο;). Οι της πρώτης γραμμής κρατάνε ασπίδες μαύρες κι αυτές, ξύλινες μου φάνηκαν, και κοντάρια. Ένας έχει σπάσει ένα μεγάλο κλαδί από δέντρο και το κρατάει σαν κοντάρι. Έσπαγε κεφάλια αυτό, όχι αστεία. Ήθελα σαν τρελή να βγάλω μια φωτογραφία, αλλά δεν τόλμησα να σηκώσω το κινητό.

Έχω φτάσει στην άλλη κάθετη, την Ατταλείας.  Μη ρωτάτε γιατί σας λέω τα ονόματα, έχει σημασία. Πιο κάτω είναι η Εφέσσου, η Ιωνίας, η Βοσπόρου. Σηκώνω το κινητό επιτέλους και βγάζω μια λίγο θολή φωτογραφία. Σταματώ να την τουητάρω. Ακόμα δεν έχω τελειώσει και με πλησιάζει ένας άλλος, πραγματικό γομάρι. Ευγενικά με ρωτάει που πάω κι αυτός. Δεν είμαι πια ανάμεσά τους, απαντώ απότομα "σπίτι μου, θέλετε κάτι; γιατί με ρωτάτε όλοι που πάω;". Του ξεφεύγει ένα "με ειδοποίησαν τα παιδιά" (είχα περάσει "κυρία" βλέπεις, κάποιος τον ειδοποίησε, με σταμπάρανε δεν εξηγείται αλλιώς) και μετά τα μπαλώνει "μήπως μένετε στο στενό και δεν σας άφησαν". Φαίνεται να θέλει να μάθει προς τα που μένω, τι κάνω εκεί με το κινητό στο χέρι. Γνέφω αόριστα προς την άλλη κατεύθυνση. Δεν τον ρωτάω τι γίνεται και μόνος του μου λέει "προστατεύουμε τα γραφεία μας, έρχονται οι Πακιστανοί". Πόσο θέλω να του πω πως χτύπησε λάθος πόρτα, αλλά τα χέρια μου τρέμουν. Γιατί τρέμουν; Δεν μπορώ να πληκτρολογήσω. φοβάμαι; ξέρω 'γω; μάλλον ναι, έστω και λίγο. Πιο πολύ όμως είμαι εξοργισμένη. Που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Που συμβαίνει στη γειτονιά μου. Που κανείς δεν αντιδρά, όλοι απλώς χαζεύουν το θέαμα, από τα προσφυγικά μπαλκόνια τους.

Κάθομαι σε ένα σκαλάκι, που και που τουητάρω τη μικρή εικόνα που έχω. Αυτοί σκούζουν τα βρωμερά συνθήματά τους αραιά. Περνάει η ώρα τίποτα δεν γίνεται. Έχουν βάλει τα κράνη, ακούγεται ένα "έρχονται", ακούγεται ένα ελικόπτερο αλλά τίποτα δεν συμβαίνει. Βλέπω έναν (μπορεί να ήταν και ο ίδιος που ρώτησε εμένα) να περνάει τρέχοντας και βλέπω να μιλάει σε κάποιον στον ακόμα παραπέρα κάθετο. Ενστικτωδώς σηκώνομαι να δω. Είναι ο Άρης και τραβάει φωτογραφίες. Μιλάνε. Αποφασίζω να πάω να τον ρωτήσω τι του είπε, μισή ντροπή δική μου, μισή δική του, δεν φταίω εγώ που είναι αναγνωρίσιμος. Μου λέει ότι του ζήτησαν ευγενικά να μην τραβάει φωτογραφίες. Στην απέναντι γωνία ΜΑΤ και ΥΜΕΤ (άλλα αμούστακα κι αυτά).

Βλέπω γνωστές φυσιογνωμίες, με κοιτάνε τους κοιτάω. Θέλω να φωνάξω σε έναν "εσένα σε ξέρω, καλά δεν ντρέπεσαι;".  Η αντιφασιστική έχει ξεκινήσει, η αστυνομία σε κινητικότητα, κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται. Κάποιοι δρόμοι πρέπει να έχουν κλείσει η κίνηση διοχετεύεται στο στενό. Από το παραδίπλα κομμωτήριο έχουν βγει 3 κοριτσάκια. Τα δύο τα ξέρω. Ήταν στο ίδιο σχολείο, ένα δυο χρόνια μικρότερα.  Κάνουν πλάκα μεταξύ τους για τους αστυνομικούς, σαν να φλερτάρουν, σαν να μην τρέχει τίποτα. Θέλω να τσιρίξω. Μιλάνε για την πορεία σαν να είναι απλά το αντίπαλο δέος. Μα καλά οι δικοί σας παππούδες πρόσφυγες δεν ήταν; Που ζείτε; Δεν μιλάω. Απλά κάνω γνωστή τη θέση μου και βρίζω τους Χρυσαυγίτες. Πάλι δεν αντιδράνε.

Η πορεία ανεβαίνει τη Γρεβενών και υπάρχει οπτική επαφή. "Γαμιέται ο Τσε Γκεβάρα" φωνάζουν τα αυγά. Μου έρχεται να γελάσω. Ο μαζεμένος κόσμος είναι περισσότερος, προσέχω τις αντιδράσεις γύρω μου. Οι πιο πολλοί είναι σχεδόν αδιάφοροι, σαν να πρόκειται για ποδοσφαιρικές ομάδες καμία από τις οποίες δεν υποστηρίζουν. Πιστεύουν κιόλας ότι οι "χρυσαυγίτες θα τους δείρουν τους πακιστανούς έτσι και κάνουν πως περνάνε". Απελπισία. Μια κυράτσα σε ένα μηχανάκι ρωτάει έναν αστυνομικό τι γίνεται. Της λέει. "Καλά θα τους κάνουν, που βγήκαν κι αυτοί στο δρόμο τέτοια ώρα". Οργή. Πάω προς τα παραπάνω στην Π. Ράλλη. Με το που φτάνω ένταση. Μια ομάδα ΜΑΤ και ανάμεσά τους ένας τσίρος με μαύρο μπλουζάκι κάνει τσαμπουκά σε ένα τύπο (πάνω σε μηχανάκι κι αυτός) που κάτι θα του είπε. "Άντε βρε νούμερο" τον ακούω να λέει. Θα είναι το μότο τους φαίνεται, να δείχνει και το αντριλίκι τους. Φεύγει το μηχανάκι, κι αυτός κινήται σαν απειλητικά μέσα στην κίνηση, να συνεχίσει τον καυγά. Τα ΜΑΤ χαζεύουν. Μιλάνε για γάλα και μπανάνες, για μια σκεπαστή με τυρί, για ένα μπλουζάκι που πήρε ένας. Ένας μιλάει στο κινητό, άλλος στρίβει τσιγάρο.

Η πορεία δεν θα περάσει από κει, είναι χαλαροί. Μποτιλιάρισμα στη γωνία. Σταματάει ένα κωλοφτιαγμένο αυτοκίνητο. Ρωτάει ο οδηγός ένα ματατζή τι συμβαίνει. Του απαντάει "αντιφασιστική πορεία". Κάτι λέει ο οδηγός δεν ακούω, αλλά ακούω καθαρά τον Θοδωρή (έτσι τον φώναξαν μετά οι συνάδελφοι) να απαντά "εδώ είναι (με κίνηση κεφαλιού προς την Καισαρείας), αλλά δεν έγινε τίποτα". Και συμπληρώνει χαμογελώντας πλατιά "δυστυχώς". Ο κάγκουρας μαρσάρει, σπινιάρει, κάνει μια κωλιά και πάει 20 μέτρα μέχρι το φανάρι. Χαζογελάνε όλοι. "ε μωρέ ήταν μπουκωμένο το αυτοκίνητο". οι προστάτες του πολίτη επί το έργον.

Έχω δει αρκετά, δεν αντέχω άλλο. Τραβάω για το σπίτι. 

Αυτή ήταν η γειτονιά μου σήμερα. Αυτά γίνανε στην Καισαρείας 30. Η γιαγιά μου ήρθε από τη Σμύρνη το 1922 και σήμερα ντρέπομαι για τους συμπολίτες μου, όσο δεν έχω ντραπεί ποτέ στη ζωή μου.

Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος

Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος

(ένα χρόνο μετά).

       Ο Μιχάλης Γκανάς σ' ένα ποίημά του λέει: «Αν είναι να μιλήσει κανείς, ας μιλήσει για την αγάπη»

Εγώ λέω: Αν είναι να μιλήσει κανείς (25 Μαΐου 2012), ας μιλήσει για την Πλατεία Συντάγματος.

Για την Πλατεία Συντάγματος και την νοηματοδότηση που απέκτησε μετά την 25 Μαΐου του 2011.

Για την Πλατεία Συντάγματος και την Άμεση Δημοκρατία.

Για την Πλατεία Συντάγματος και την «Εποποιία της».

Για την Πλατεία Συντάγματος και την ουτοπία της!

Η ζωή μας  κύκλους κάνει. γράφει ο Μανώλης Ρασούλης.

Ο πρώτος κύκλος, λοιπόν, έκλεισε!  Έσπειρε τη γη και τώρα ένα χρόνο μετά, από Μάιο σε Μάιο, ήδη δρέπει   καρπούς.

        Όταν συναντηθήκαμε στην Πλατεία λέγαμε : να, άλλη μια μέρα σκέψης!

Να, άλλη μια μέρα προβληματισμού, αντιθέσεων, διαβούλευσης!

Πηγαίναμε στο άγνωστο βήμα - βήμα, μέρα τη μέρα.

Στήναμε σκηνή -σκηνή το στρατηγείο μας.

Πρωτοκατέβηκα στην Πλατεία, στις 27 Μαΐου, απογευματάκι.  Ήδη, από το διαδίκτυο, είχα πληροφορηθεί ότι 

ξεκινήσανε  μια - δυό λαϊκές συνελεύσεις στο Σύνταγμα και στην Θεσσαλονίκη.

Ρίγη συγκίνησης και ενθουσιασμού με δονούσαν. Κάποιες ομάδες προετοιμασίας της Συνέλευσης είχαν, κιόλας,

συγκεντρωθεί. Έβλεπες πηγαδάκια από δω κι' από κει, γελαστοί άνθρωποι να κάθονται στο γρασίδι και να συζητούν

και γύρω τους ένα σωρό άλλοι να τους παρακολουθούν, να μπορεί να παρεμβαίνουν και να συμμετέχουν ουσιαστικά.

Όλοι και όλα προετοιμαζόταν για τη Λαϊκή Συνέλευση που θα ξεκινούσε το βράδυ.

Λαϊκή Συνέλευση στην Πλατεία Συντάγματος, άλλο κι' αυτό!

           Στο γρασίδι, πίσω από τη γραμματεία, είχε συγκεντρωθεί η Ομάδα Επικοινωνίας. Κάθομαι λοιπόν να

παρακολουθήσω έχοντας όλες τις απορίες του κόσμου. Θέμα φλέγον εκείνη τη περίοδο ήταν : εμείς και τα

εγκάθετα ΜΜΕ. Ξέρετε τώρα τι εννοώ, ΜΕΓΑ, ΣΚΑΙ κ.λ.π.  Αυτό που ξεχείλιζε ήταν η κάθετη αντιπαράθεση με αυτά.

Δεν ανοίγουμε δίαυλο επικοινωνίας με κανένα ΜΜΕ, ενημερώνουμε τους πολίτες μέσω της ιστοσελίδας μας, ήταν

η αντίληψη που επικρατούσε.

           Φεύγω από εκεί και συνεχίζω να ανιχνεύω το καινούργιο πρόσωπο της Πλατείας.

Ξέρεις τι είναι βγαίνοντας από το μετρό της Πλατείας Συντάγματος και περνώντας από τα σκαλάκια της Όθωνος 

να πέφτεις επάνω σε ένα τσούρμο πολιτών οι οποίοι .. διαβουλεύονται στα καλά καθούμενα για τα της χώρας τους;

Το σίγουρο είναι ένα, εκεί στα γρασίδια και στα σκαλάκια της Όθωνος οι πολίτες της χώρας μας κάναμε ένα ταξίδι

πίσω στο χρόνο. Είναι μεγάλη διαδρομή 2.500 χρόνια στο παρελθόν και μεγάλο το βάρος να ξέρεις ότι προσεγγίζεις

ψήγματα Άμεσης Δημοκρατίας, της Αθηναϊκής Δημοκρατίας με την εκκλησία του δήμου που δόξασε την Ελλάδα

στα πέρατα του κόσμου!

            Η χαρά μας έγινε κόμπος, περίσκεψη και αγωνία για το που θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος.

Και η πλατεία, η δική μας πλατεία γέμιζε. Κι' εμείς την φροντίζαμε, την αγαπήσαμε παράφορα. Οι ομάδες

καθαριότητας σε πλήρη άνθιση, από τα μικρόφωνα της συνέλευσης άκουγες οδηγίες όπως :

«η ανακύκλωση στην μπλε σακούλα...» κ.λ.π.

Σχεδόν από την αρχή στήθηκε το ιατρείο, η κουζίνα για τους μόνιμους και όχι μόνο, η ομάδα μεταφραστών,

η ομάδα εξορμήσεων, η ομάδα ψυχραιμίας, η ομάδα επικοινωνίας, ομάδα μετάφρασης, ομάδα καλλιτεχνών,

ομάδα περιφρούρησης, αποθήκη για τα υλικά μας. Ο κόσμος  έφερνε ότι χρειαζόταν και με το παραπάνω,

όλα εθελοντικά, με αποθέωση τη Συλλογικότητα.

Ατέλειωτες συζητήσεις από περαστικούς πολίτες που έβγαιναν από το μετρό και σταματούσανε να δουν τι γίνεται.

Μια χαραμάδα φωτός άνοιγε στην Πλατεία μας. Τόσους μήνες ζούσαμε την τρομοκρατία και την

προπαγάνδα του «αναγκαστικού μονόδρομου».

        Οι ομάδες της Πλατείας πήρανε φωτιά : «Ημέρα Άμεσης Δημοκρατίας», «Η Άμεση Δημοκρατία και

το Σύνταγμα», «Ημέρα για το χρέος», «Η Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. και το νέο σύμφωνο για το ευρώ»,

«Ημέρα Λαϊκής Ενημέρωσης και Διαβούλευσης για τη Δανειακή Σύμβαση και το Χρέος» και ένα σωρό άλλες συζητήσεις.

Πρόσωπα μιας άλλης και εναλλακτικής σκέψης, πέραν του κανιβαλισμού του ΠΑΣΟΚ , όπως  ο Καζάκης, ο 

Βαρουφάκης, ο Κατρούγκαλος, ο Τσακαλώτος, που ήταν αποκλεισμένοι από όλα τα ΜΜΕ, εκεί, στην Πλατεία

μας βρήκανε φιλοξενία και ακροατήριο διψασμένο.

Στα σκαλάκια της ΄Οθωνος, συνεδρίαζε η ομάδα για το Μεσοπρόθεσμο, γιατί  η 15^η Ιουνίου

πλησίαζε (ημέρα πιθανής ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου) και έπρεπε να προετοιμαστούμε.

Σκέψεις όπως η περικύκλωση της Βουλής κυριάρχησαν πιο πολύ για το συμβολικό του εγχειρήματος αλλά

και σαν μια πρόβα για τις επόμενες μέρες.

Από τις συζητήσεις της Πλατείας  πληροφορηθήκαμε για το δίκαιο του ΟΗΕ που λέει ότι « Όταν μια

κυβέρνηση έχει να επιλέξει ανάμεσα στην επιβίωση του λαού της και στην επιβίωση των τραπεζιτών

δικαιούται να επιλέξει την επιβίωση του λαού της».

Δειλά - δειλά αρχίσαμε να ξαναπιστεύουμε στη δύναμή μας, όχι μόνο όσοι βρισκόμαστε καθημερινά στην

Πλατεία αλλά και όσοι καταφτάνανε από ενδιαφέρον και περιέργεια.

Στην Πλατεία άρχισα να συνειδητοποιώ ότι  κάτι αλλάζει στην κοινωνία μας.

Η συμμετοχή των πολιτών ήταν συγκλονιστική και η αντίληψη του τι φταίει και φτάσαμε ως εδώ κοινή.

       Οι μνήμες είναι νωπές ακόμη για το δίμηνο που ακολούθησε, για το δίμηνο που φούντωσε η βία και

η καταστολή.

Εκεί, μέσα σε μια μέρα, πέσανε 2.860 χημικά χωρίς να συνυπολογιστούν οι εκατοντάδες χειροβομβίδες

«κρότου-λάμψης» ή τα «χύμα» δακρυγόνα από τις αστυνομικές φυσούνες που εκτοξεύθηκαν επίσης κατά του εχθρού-λαού.

Κι' όμως  η Πλατεία Συντάγματος  έσφυζε από «λογισμό και όνειρο», κατά πως λέει κι' ο ποιητής.

     Μετά από δύο μηνών παραμονή μου στην Πλατεία Συντάγματος δεν κατάφερα να πληροφορηθώ, ακριβώς,

πως στήθηκε την πρώτη μέρα αυτό το εγχείρημα. 

Ο φίλος μου Αλέξανδρος, καλά πληροφορημένος και πάντα παρών, μου εξήγησε ότι μεταφερθήκανε

στην Πλατεία κατασκηνωτές- διαδηλωτές από την Ισπανική Πρεσβεία. Τότε συνέπεσε και το κάλεσμα για

διαμαρτυρία στο Σύνταγμα, μέσω face book για την 25 Μαρτίου.

Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα κάποιες συλλογικότητες (όχι στενά κομματικές) πήρανε την πρωτοβουλία για το

στήσιμο του όλου εγχειρήματος γιατί ήταν πολύ οργανωμένο για αρχή.

Στη συνέχεια η κατάσταση ξέφυγε από τους οργανωτές γιατί η συμμετοχή του κόσμου ήταν πρωτοφανής. 

Οι πολίτες που συνέρεαν κατά εκατοντάδες στις ομάδες και στη συνέλευση, συνδιοργανώσανε από κοινού τις δράσεις και τις ημερίδες.

Από κοινού  στήσανε ενός είδους «Εθνική Αντίσταση» ενάντια στα ΜΑΤ του Παπουτσή που ακολούθησε.

Το λυπηρό, βέβαια, είναι ότι  κομματικοί μηχανισμοί προσπάθησαν με νύχια και με δόντια να διεισδύσουν στις ομάδες

και στη Συνέλευση. Όχι για το καλό του αγώνα, αντίθετα για να περάσουν την γνώμη τους και για να βλάψουν

την προσπάθεια.  Το έβλεπες όταν στις Συνελεύσεις η συμμετοχή του κόσμου ήταν μικρή, τότε οι διάφορες

γκρούπες ακονίζανε μαχαίρια. Εκείνη τη στιγμή ήταν που ο κόμπος από το στομάχι μου έφτανε στο λαιμό.

Όταν, όμως, η συμμετοχή των κόσμου ήταν χιλιάδες, οι συζητήσεις ήταν καταπληκτικές, επικρατούσε διαβούλευση

και ενότητα απέναντι στον κοινό εχθρό.

Τι πήραμε από τη συμμετοχή μας στην Πλατεία Συντάγματος

·        Κατ' αρχάς αντιληφθήκαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι μας, αλλά ότι ήμασταν πάρα πολύ και άλλοι τόσοι που ακόμη

δεν βγήκαν από το σπίτι τους.

·        Μάθαμε τι σημαίνει Αλληλεγγύη και Συλλογικότητα, γιατί πολύ από εμάς δεν την γνωρίζαμε καν.

·        Συμμετείχαμε σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στον επιβαλλόμενο κανιβαλισμό του ΠΑΣΟΚ. Για άλλους ήταν ένας

ακόμη αγώνας και για άλλους (όπως και για μένα) ο   πρώτος αγώνας της ζωής τους.

·        Η συμμετοχή μας στην «Εθνική Αντίσταση» την 15 Ιουνίου και την 28 και 29 Ιουνίου ενάντια στα ΜΑΤ της

χούντας του Παπουτσή, έσπασε το φόβο μέσα μας.

Δεν λύγισα γιατι δεν λύγισε και ο συναγωνιστής μου, που με το ψεκαστήρι

ψηλά μας "εραινε"  το "άχραντο ΜΑΛΟΞ  διαλυμένο σε νερό" και μας

κοινωνούσε εν ήδη μετάληψης με το ίδιο "άχραντο και αδιάλυτο ΜΑΛΟΞ"

κατευθείαν από το μπουκάλι έτσι ώστε  : ΝΑ ΠΑΝΕ ΚΑΤΩ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΙΑ.

Η επιμονή των διαδηλωτών  για την επανάκτηση της πλατείας θα κοσμήσει τα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας

και τα εγγόνια μας θα μας ρωτάνε : «πες μου γιαγιά ήσουν κι' εσύ εκεί»;

Τι έμεινε από όλα αυτά;

·        Τα ψήγματα άμεσης δημοκρατίας που προσεγγίσαμε, οι ατέλειωτες συζητήσεις που λάβανε χώρο σε κάθε ε

κατοστό της Πλατείας, προκαλέσανε αλυσιδωτές αντιδράσεις σε μια κοινωνία που ήταν ήδη έτοιμη να τα

δεχτεί. Ακολούθησαν λαϊκές συνελεύσεις στις πλατείες της Ελλάδας, κυοφορήσανε μικρούς και μεγάλους αγώνες

ενάντια π.χ. στα χαράτσια, μπολιάσανε ιδέες.

·        Έμαθε ένα μεγάλο μέρος του λαού, που ήταν ανενεργό, να μη φοβάται την προπαγάνδα των ΜΜΕ, να αντέχει

τα χημικά, να επιστρέφει στη μάχη και να μη φεύγει. Επίσης του αποκαλύφτηκε ότι οι ... διαχρονικοί «κουκουλοφόροι»,

στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν είναι άλλοι από το δεκανίκι του συστήματος.

·        Και πάνω απ' όλα ζυμώθηκε η μαγιά που οδήγησε το λαό μας στα απρόσμενα εκλογικά αποτελέσματα της 6^ης  Μαΐου.

Για την ημέρα που ο Βενιζέλος «διαπίστωσε» ότι οι πολίτες δεν επιθυμούν το Μνημόνιο.

Ένα χρόνο μετά, σήμερα 25 Μαΐου 2012 και μετά την εκλογική αναμέτρηση της 6 Μαΐου, εμείς οι Έλληνες μισανοίξαμε,

ξανά, την πόρτα της Εθνικής μας Αξιοπρέπειας.

Είναι η συνέχεια της «χαραμάδας» που αξίωσε το πνεύμα των Λαικών Συνελεύσεων της

Πλατείας Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011.