Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

ows: τι άλλο θα ακολουθήσει

Του Σλαβόι Ζίζεκ, The Guardian 24/4/2012

μετάφραση Αριάδνη Αλαβάνου
“Για τον Μαρξ, το ζήτημα της ελευθερίας δεν θα έπρεπε να τοποθετείται πρωτίστως στην πολιτική σφαίρα. Το κλειδί για την πραγματική ελευθερία βρίσκεται μάλλον στο “απολίτικο” δίκτυο κοινωνικών σχέσεων, από την αγορά μέχρι την οικογένεια, όπου η αλλαγή που χρειάζεται, αν θέλουμε μια πραγματική βελτίωση, δεν είναι μια πολιτική μεταρρύθμιση, αλλά μια αλλαγή στις “απολίτικες” κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. Δεν ψηφίζουμε για το ποιος κατέχει τι, για τις σχέσεις στο εργοστάσιο κ.λπ. -- όλα αυτά αφήνονται σε διαδικασίες εκτός της σφαίρας της πολιτικής”.
Τι κάνουμε ως συνέχεια του κινήματος “Κατάληψη της Γουόλ Στριτ” , όταν οι διαδηλώσεις που άρχισαν πολύ μακριά –στη Μ. Ανατολή, την Ελλάδα, την Ισπανία, το Ην. Βασίλειο-- έφτασαν στο κέντρο και τώρα είμαστε πιο δυναμωμένοι και ορατοί από όλο τον κόσμο;
Μιμούμενος το κίνημα Κατάληψη της Γουόλ Στριτ στις 16/10/2011, ένας διαδηλωτής στο Σαν Φρανσίσκο απευθύνθηκε στο πλήθος προσκαλώντας το να συμμετάσχει σαν να ήταν ένα χίπικο γεγονός, του στιλ της δεκαετίας του 1960:
“Μας ρωτούν ποιο είναι το πρόγραμμά μας. Δεν έχουμε πρόγραμμα. Είμαστε εδώ γιατί περνάμε καλά”.

Στο φίλο μας Σάββα

Αγαπημένε μας συνάδελφε, σύντροφε και συνοδοιπόρε στον καθημερινό αγώνα του επαγγελματικού και κοινωνικού στίβου, πολύτιμε φίλε, Σάββα μας.

Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.

Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;

Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.

Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου 
στο 38ο και 120ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Με λένε εξέγερση


Η ηλικία μου απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος, με αλυσίδες, με θυσίες με ανισότητες.
Με λένε εξέγερση.
Απόκτησα χίλια πρόσωπα, πότε γροθιά, πότε κραυγή, πότε παράπονο, πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της ιστορίας.
Με λένε εξέγερση.
Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς των καταπιεσμένων, συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου όλα τα έθνη της γης και χώμα μου το σώμα των μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.
Με λένε εξέγερση.
Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονταν Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή σ’ έναν κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.

Στο όνομα των εκλογών

Δεν βλέπουν
Δεν ακούν
Δεν ενδιαφέρονται
Δεν νοιώθουν
Δεν σκέπτονται
Δεν έχουν δουλέψει
Δεν έχουν φιλότιμο
Δεν πάνε φυλακή
Δεν μας σέβονται
Δεν διάβασαν το μνημόνιο

Μας βρίζουν
Μας ενοχοποιούν
Μας κοροϊδεύουν
Μας τάζουν
Μας Ξε-τάζουν
Μας υπόσχονται
Μας δουλεύουν

Έχουν απο 5 σπίτια ο καθένας
Έχουν ασυλία
Έχουν παχυλούς μισθούς
Έχουν τηλέφωνα δωρεάν
Έχουν δωρεάν μετακινήσεις
Έχουν δωρεάν διαμονές
Έχουν επιχορηγήσεις
Έχουν "καρέκλες"
Έχουν πουλήσει την Ελλάδα
Έχουν πουληθεί οι ίδιοι
Έχουν φυλακίσει αθώους
Έχουν αποφυλακίσει ενόχους
Έχουν "φίλους" τα κανάλια

Αν δεν πας να ψηφίσεις κερδίζουν
Αν ρίξεις λευκό κερδίζουν
Αν ρίξεις άκυρο κερδίζουν
Αν πάρεις όπλο και καθαρίσεις μερικούς τους κανείς ήρωες
Αν φύγεις απο την χώρα νιώθεις άσχημα
Αν μείνεις είσαι μαλάκας

Αν όμως προσέξεις τι ψηφίζεις, τότε μπορεί και να αλλάξουν όλα τα παραπάνω ...

(Α.Κ.)

μη με φωνάζεις «ξένο»

Επειδή άλλη μάνα με γέννησε
και σ' άλλη γλώσσα άκουσες εσύ
τα όμορφα παιδικά σου παραμύθια...
μη με φωνάζεις «ξένο»
το ψωμί σου δε διαφέρει απ' το δικό μου
το χέρι σου είναι όμοιο με το δικό μου,
σαν τη φωτιά καίει
και η δική μου φωτιά.
Γιατί λοιπόν με φωνάζεις «ξένο»;
Επειδή σ' άλλους δρόμους βρέθηκα
και σ άλλο λαό γεννήθηκα
και άλλες θάλασσες γνώρισα
και απ' αλλού σάλπαρα;
Αλλά το ίδιο άγχος κρύβουμε κι οι δυο
η ίδια εξάντληση
στην πλάτη μας βαραίνει,
αυτή που συντρίβει το κάθε θνητό
μέσ' απ' του χρόνου τα σκοτάδια
από τότε που σύνορα δεν είχαν τεθεί
κι ανάμεσά μας ακόμη δεν είχαν φθάσει
όσοι διχάζουν
και σκοτώνουν το φτωχό,
αυτοί που κλέβουν
και μοιράζουν ψέμματα,
αυτοί που εμπορεύονται κι εμάς
και θάβουν αδίστακτα τα όνειρά μας
όσοι εφεύραν αυτή τη λέξη
τη σκληρή: «ξένος».
λέξη παγωμένη και γεμάτη θλίψη
που θυμίζει αλησμοσύνη κι εξορία.
Αν θέλεις το καλό μου να είσαι καλός
σταμάτα τώρα να με φωνάζεις «ξένο»
αν θέλεις, κοίταξέ με στα μάτια,
πιο πέρα απ' το μίσος
ας φθάσει η ματιά σου,
ας ξεπεράσει φόβο, εγωισμό.
Για δες, άνθρωπος είμαι κι εγώ
Όχι, δεν είμαι «ξένος»!
(Δ.Θ.)

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

βία είναι..

ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.
                     ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το κώλο στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»
Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο.
Σάββας Μετοικίδης

Το απόγευμα του Σαββάτου ο Σάββας Μετοικίδης άφησε ένα πεντασέλιδο σημείωμα και πέρασε θηλιά στον λαιμό του.
Θα είμαι και σε αυτή την κηδεία. Γιατί οι τόσο γεμάτοι ζωή σύντροφοι αποφασίζουν να στείλουν τόσο δυνατά μηνύματα;  (Α.Κ.)


Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

τι είναι η κυβέρνηση


Ένας εξωγήινος επισκέπτεται τον πλανήτη μας, προσπαθώντας να διαπιστώσει αν το ανθρώπινο είδος έχει εξελιχθεί. Ανοίγει μια συζήτηση με τον πρώτο άνθρωπο που συναντά, σύντομα όμως έρχεται σε αδιέξοδο, πασχίζοντας να κατανοήσει το σύστημα διακυβέρνησης των ανθρώπων και συγκεκριμένα, τι ακριβώς είναι η κυβέρνηση. Ένας πανέξυπνος και πολύ αποκαλυπτικός, μέσα στην απλότητά του, διάλογος, βασισμένος σε μια ομιλία του Larken Rose.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

η ιστορία της Εργατικής Πρωτομαγιάς


Η Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.
Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς
H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

Έλληνες μετανάστες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αυστραλίας – τα "σκλαβοπάζαρα των μεταναστών” (1953)


 Στο βίντεο αυτό εξιστορείται το βίαιο πογκρόμ κατά των Ελλήνων μεταναστών στο Τορόντο του Καναδά τον Αύγουστο του 1918. Οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που επικράτησαν στην πόλη κατά τη διάρκεια του Α Παγκοσμίου Πολέμου, οδήγησαν σε μια έκρηξη ρατσιστικής βίας, που για διάφορους λόγους επικεντρώθηκε στους Έλληνες μετανάστες της πόλης. Αξίζει να το δούμε και να προβληματιστούμε με όσα συμβαίνουν σήμερα, στην Αθήνα και αλλού…

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=61852
(Δ.Ο.)

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Τα μέσα ενημέρωσης και η Χρυσή Αυγή

 tvxsteam tvxs.gr/node/90680 του Δ.Ψαρρά
Το live γιαούρτωμα τηλεπαρουσιαστή των Ιωαννίνων με αφορμή τη φιλοξενία στο κανάλι του Χρυσαυγίτη Ηλία Κασιδιάρη έφερε ξανά στην επικαιρότητα, με κωμικοτραγικό βέβαια τρόπο, το δίλημμα των δημοκρατικών μέσων ενημέρωσης και των αντιφασιστών δημοσιογράφων: πώς αντιμετωπίζουμε τη ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή που κατεβαίνει στις εκλογές με ευοίωνες μάλιστα δημοσκοπικές επιδόσεις;
Δεν ισχύει άραγε και γι’ αυτήν ο κανόνας του δημοκρατικού διαλόγου που επιτάσσει το άνοιγμα των μικροφώνων ακόμα και για τους εχθρούς της δημοκρατίας; Μήπως η άρνηση να δοθεί σήμερα βήμα σ’ αυτούς γίνει αφορμή για να μη δοθεί αύριο βήμα σε κάποιους άλλους που η σύγχρονη δημοκρατική τάξη θεωρεί επίσης «ακραίους»; Το δίλημμα είναι υπαρκτό και η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

κοινωνία βουτηγμένη στο θάνατο



Ένας άνθρωπος χρησιμοποίησε το σώμα του ως σήμαντρο και σε ύστατη πράξη ελευθερίας αποχώρησε αξιοπρεπώς και δυνατά με τρόπο ηχηρό αντί να μισοζεί μες την ξεφτίλα.

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

ο χάρτης της απελπισίας

Το τραγικό τέλος που έδωσε στη ζωή του στην πλατεία Συντάγματος ο 77χρονος συνταξιούχος αναδεικνύει με τον πιό συγκλονιστικό τρόπο την απόγνωση που βιώνουν καθημερινά χιλιάδες πολίτες. Κι αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στον χάρτη της απελπισίας.

Οι μετρήσεις που κατέγραψαν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη κατά την τελευταία τριετία δείχνουν πως πλέον το θέμα της αυτοχειρίας σε συνάρτηση με τα κοινωνικά αδιέξοδα που προκαλεί η οικονομική κρίση στην Ελλάδα πλέον είναι μείζον κοινωνικό ζήτημα.

Αναλυτικότερα, οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονιών από τις αρχές του 2009 έως τις 10 Δεκεμβρίου του 2011 ανέρχονται σε 1.727 και η αύξηση των αυτοκτονιών (τετελεσμένες ή απόπειρες) παρατηρείται κυρίως κατά τη διάρκεια του 2010 σε σχέση με το 2009, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία σε 14 περιφέρειες της χώρας ο συνολικός αριθμός αυτοκτονιών το 2009 έφτασε τις 507, ενώ το 2010 καταγράφηκε σημαντική αύξηση της τάξης του 22,5%, φθάνοντας στις 622 και τέλος το 2011 κυμάνθηκαν σε ανάλογο επίπεδο υποχωρώντας στις 598.

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

οι γερόντοι

Ένα ποίημα του Ρίτσου για τους γέροντες που έχουν ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους που δεν σηκώνει τ’ άδικο

Κάθε τόσο μας έρχονται καινούργιες καραβιές γερόντοι, από τον Μοριά, απ'τη Ρούμελη
και πιο πάνου από τα Τρίκαλα κι απ'τη Μακεδονία,
λιγνοί γερόντοι χοντροκόκαλοι, μ'άσπρα μουστάκια και φλοκάτες,
μυρίζουν σβουνιά και χωράφι.
Μέσα στα μάτια τους βελάζουν τα πρόβατα του απόβραδου,
στα τσουλούφια τους κρέμονται οι σκιές των πλατανόφυλλων,
μιλάνε λίγο, δεν μιλάνε καθόλου.
Ωστόσο πότε-πότε το βλέπεις πούχουν συμπεθεριάσει με τα ελάτια,
μια στιγμή που σηκώνουν τα μάτια απ΄'το χώμα και τηράνε πίσω απ'τους ώμους μας.
Οταν γαλανίζει το βράδυ τις τέντες
κι ο αγέρας μπλέκει τα μουστάκια του στο θυμάρι,
Οταν ο ουρανός κατεβαίνει από τα βράχια δρασκελώντας τη  θύμηση με τις προκαδούρες  των άστρων
κι'ο θάνατος κόβει βόλτες αμείλικτος έξω από το συρματόπλεγμα,
τότες τους βλέπουμε που συνάζονται τρεις-τρεις, πέντε-πέντε,
σα στα παλιά τα χρόνια στις μπαρουταποθήκες του Μεσολογγιού.
Και τότες πια δεν ξέρεις έτσι συναγμένοιστον αυλόγυρο της βραδυάς αξούριστοι, άλαλοι,
δεν ξέρεις πια σαν ανάβουν τα τσακμάκια τους, αν είναι ν'ανάψουν το τσιγάρο τους
ή αν είναι ν'ανάψουν το φιτίλι του δυναμίτη.
Τούτοι οι γερόντοι δεν μιλάνε
Τα παιδιά τους βγήκαν στο κλαρί
Ετούτοι χώσαν την καρδιά τους στο βουνό
σαν ένα βαρέλι με μπαρούτι.
Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλωσύνη.
Ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη.
Κι'ενα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους, που δεν σηκώνει τ'άδικο.

Γιάννης Ρίτσος

(Ε.Α.)