Τον τελευταίο χρόνο που πηγαίνω συστηματικά σε πορείες και
διαδηλώσεις έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα σε σχέση με τη φύση του
ανθρώπου.
Βρέθηκα, λοιπόν ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους,
οι οποίοι με βοήθησαν ψεκάζοντάς με με Maalox, δίνοντας μου ένα
χαρτομάντηλο, βοηθώντας με να προχωρήσω την ώρα που τα μάτια μου ήταν
κλειστά από τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα και δίνοντας μου οδηγίες και
συμβουλές ώστε να μην ποδοπατηθώ την ώρα
που προσπαθούσα να υποχωρήσω για να πάρω μιαν ανάσα και να συνεχίσω.
Αισθάνθηκα να με περιβάλουν με φροντίδα άγνωστοι άνθρωποι, που πιθανότατα δεν θα με ξανάβλεπαν ποτέ.
Όμως αυτό που ένιωσα εχθές είναι κάτι που έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μου
και νομίζω ότι θα το θυμάμαι μέχρι τα γεράματα όταν θα έχω πάθει
Altzheimer. Την ώρα, λοιπόν, που τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα μας
έχουν πνίξει και προσπαθούμε να υποχωρήσουμε μια γυναίκα βρίσκεται
λιπόθυμη στο έδαφος και κινδυνεύει να ποδοπατηθεί. Αυτόματα,
σχηματίστηκε ένα μικρό τείχος γύρω της και ο καθένας προσπαθούσε με τον
τρόπο του να βοηθήσει. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι η γυναίκα
διατρέχει μεγάλο κίνδυνο μ' ένα μαγικό τρόπο την πήραν στα χέρια σαν να
σηκώναν ένα ελαφρύ πούπουλο και την μετέφεραν σ' ένα ασφαλές σημείο
όπου της παρείχαν τις πρώτες βοήθειες.
Αν αυτό δεν είναι αλληλεγγύη και αγάπη για το συνάνθρωπο, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Ρένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου