27 Φεβρουαρίου 2012 αλληλεγγύη

27 Φεβρουαρίου 2012

αλληλεγγύη

Είναι η δεύτερη φορά που η ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Ν.Κόσμου οργανώνει ανταλλακτικό παζάρι σε συνδυασμό με την συλλογική κουζίνα και η συμμετοχή της γειτονιάς ήταν (το λιγότερο) ενθαρρυντική.

Αυτή τη φορά η μάζωξη έγινε στην πλατεία Φραντζή και γέμισαν οι πάγκοι με τα ταπεράκια τα ταψιά και τις κατσαρόλες με φαγητά απ' το σπίτι,όπως και πολλά ρούχα και άλλα είδη για ανταλλαγή.
Απ' ότι φάνηκε τα νέα παιδιά το θέμα του ανταλλακτικού εμπορίου το κατέχουν καλύτερα.

Γνωρίζονται οι γείτονες,δημιουργούνται δεσμοί αλληλεγγύης και συμπαράστασης, χωρίς καπελώματα και οικονομικά οφέλη(ναι έχουμε κάποιους που με τέτοια συνθήματα προσπαθούν να βγάλουν λεφτά, μια τέτοια περίπτωση έχουμε και στην γειτονιά μας και μάλιστα έλαβε μεγάλη δημοσιότητα απ' τα μμε, χωρίς κάποιος να κάνει τον κόπο να ελέγξει κατά πόσον αυτά που ισχυρίζεται μια ιστοσελίδα π.χ. παζάρι κάθε Κυριακή(;)ισχύουν, η αν έχουν κάποια συλλογική βάση..)

 Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε η συνεννόηση,ο συλλογικός αγώνας, η κοινή στάση και δράση στο επίπεδο της γειτονιάς μας δίνει κουράγιο και δύναμη να συνεχίσουμε..

http://ggrivellas.blogspot.com/2012/02/blog-post_27.html

Σκέψεις για τη συγκέντρωση της Κυριακής 12/2/2012

Τον τελευταίο χρόνο που πηγαίνω συστηματικά σε πορείες και διαδηλώσεις έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα σε σχέση με τη φύση του ανθρώπου.

Βρέθηκα, λοιπόν ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους, οι οποίοι με βοήθησαν ψεκάζοντάς με με Maalox, δίνοντας μου ένα χαρτομάντηλο, βοηθώντας με να προχωρήσω την ώρα που τα μάτια μου ήταν κλειστά από τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα και δίνοντας μου οδηγίες και συμβουλές ώστε να μην ποδοπατηθώ την ώρα που προσπαθούσα να υποχωρήσω για να πάρω μιαν ανάσα και να συνεχίσω.

 

 Αισθάνθηκα να με περιβάλουν με φροντίδα άγνωστοι άνθρωποι, που πιθανότατα δεν θα με ξανάβλεπαν ποτέ.

 

 Όμως αυτό που ένιωσα εχθές είναι κάτι που έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μου και νομίζω ότι θα το θυμάμαι μέχρι τα γεράματα όταν θα έχω πάθει Altzheimer. Την ώρα, λοιπόν, που τα δακρυγόνα και τα ασφυξιογόνα μας έχουν πνίξει και προσπαθούμε να υποχωρήσουμε μια γυναίκα βρίσκεται λιπόθυμη στο έδαφος και κινδυνεύει να ποδοπατηθεί. Αυτόματα, σχηματίστηκε ένα μικρό τείχος γύρω της και ο καθένας προσπαθούσε με τον τρόπο του να βοηθήσει. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι η γυναίκα διατρέχει μεγάλο κίνδυνο μ' ένα μαγικό τρόπο την πήραν στα χέρια σαν να σηκώναν ένα ελαφρύ πούπουλο και την μετέφεραν σ' ένα ασφαλές σημείο όπου της παρείχαν τις πρώτες βοήθειες.

 

Αν αυτό δεν είναι αλληλεγγύη και αγάπη για το συνάνθρωπο, τότε δεν ξέρω τι είναι.

Ρένα

Ο κόσμος είναι πιό γήινος και ανάλαφρος απο την αριστερά

Ξύπνησα με αρκετή κούραση από χθες και με μια βαριά διάθεση.

Έψαχνα να βρω τι  μου έφταιγε γιατί οι πρώτες εξηγήσεις που έδωσα στον εαυτό μου δεν με έπειθαν. Είχα, ξέρετε, αυτό το τριβέλισμα που νιώθουμε όταν λέμε κάτι στον εαυτό μας και αυτός μας βγάζει τη γλώσσα ή μας τραβάει από το μπατζάκι σα να μη καταλαβαίνει Χριστό.

Τι είχα δώσει ως εξήγηση μέχρι τότε: 

-  Ότι άκουσα πρωινιάτικο ειδήσεις και έπεσα σε μια κωδικοποιημένη απαρίθμηση των μέτρων που μου 'κοψε την ανάσα.

- Ότι σκεφτόμουνα με τη λύπη και το θυμό της αριστεράς.. Σκέφτηκα, μήπως ασυναίσθητα, περίμενα ότι χθες θα γινόταν το μεγάλο μπαμ. Όχι! Κατόπιν ενδελεχούς κατάδυσης στα έγκατά μου, το ασυνείδητό μου με διαβεβαίωσε ότι δεν περίμενε κάτι τέτοιο για χθες ,ούτε και για τον επόμενο μήνα ( ουφ! Για μια φορά μου φέρθηκε ανθρώπινα! ).